tag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post1748968144603513322..comments2023-06-20T17:23:51.273+03:00Comments on 25th Frame: CAPE FEAR (1962)Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08602257292110337771noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-34072323209497789622008-11-20T17:22:00.000+02:002008-11-20T17:22:00.000+02:00Φχαριστώ Γιώργο.Φχαριστώ Γιώργο.W.https://www.blogger.com/profile/07402687386837483469noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-74353706496199599632008-11-17T11:11:00.000+02:002008-11-17T11:11:00.000+02:00Costello, κυκλοφορεί σε dvdhttp://www.videorama.gr...Costello, κυκλοφορεί σε dvd<BR/>http://www.videorama.gr/videorama/details.asp?ProductID=36446&bhjs=1&bhqs=1Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-23790669193546810332008-11-16T18:27:00.000+02:002008-11-16T18:27:00.000+02:00Σαφώς και έχετε δίκιο. Η σκοτεινιά της πρώτης ταιν...Σαφώς και έχετε δίκιο. Η σκοτεινιά της πρώτης ταινίας στην ουσία δεν υπάρχει. Αν βρισκόμασταν στο 1963 <BR/>-κάτι που αυτόματα θα σήμαινε ότι αυτή κουβέντα θα γινόταν δι αλληλογραφίας (και έτσι θα είχα και μια καλή δικαιολογία, Ηλία για το ζήτημα που συχνά πυκνά θίγεις)- <BR/>ίσως να λέγαμε: "τέλος καλό όλα καλά" και "η ζωή συνεχίζεται". Τώρα που έχει μεσολαβήσει το ριμέικ, αλλά και μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ήρωες από τους σεναριογράφους και να θέλεις δεν μπορείς να δεις τα πράγματα έτσι. Φταίει βέβαια το ότι δυιλίζουμε τον κώνωπα μερικές φορές...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-27387736083531168782008-11-16T12:23:00.000+02:002008-11-16T12:23:00.000+02:00Ο Ηλίας μου πήρε την μπουκιά από το στόμα. Για μέν...Ο Ηλίας μου πήρε την μπουκιά από το στόμα. Για μένα, είναι αρκετά πιο σκοτεινό το κατά Σκορσέζε Cape Fear. Όπως και να ερμηνεύσουμε το τελευταίο πλάνο, είτε σαν "νίπτω τας χείρας μου εκεί που βρίσκεται το πτώμα του Max", είτε σαν "ξεπλένω τις αμαρτίες αλλά αυτές δε βγαίνουν ούτε καν από τα χέρια", νομίζω δε βλέπουμε μια πραγματική σύσφιξη των δεσμών, παρά μόνο πρόσκαιρη. Το μέλλον είναι δυσοίωνο και αυτή η ειρωνική πικρή γεύση αποτελεί κλασικό παράδειγμα σκορσεζικού φινάλε. Επίσης, θεωρώ ότι ο προβληματισμός στο δεύτερο φιλμ είναι πιο ολοκληρωμένος, για τους λόγους που εκθέτει πολύ ωραία στο κείμενό του ο Γιώργος. Υπάρχει μια ξεκάθαρα διαλεκτική σκέψη, το καλό και το κακό ενυπάρχει ταυτόχρονα τόσο στον Max (η αδικία που έχει υποστεί μας κάνει να καταναοούμε, σε ένα βαθμό, τα κίνητρά του), όσο και στον Sam. <BR/><BR/>Αυτή η διαύγεια δεν υπάρχει στο πρώτο φιλμ, που ωστόσο αφήνει υπαινικτικές πινελιές για μια πιο σκοτεινή ανάγνωση και το κείμενό σου τις συλλαμβάνει έξοχα.theachilleshttps://www.blogger.com/profile/12909014628838907588noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-44150215665160341542008-11-16T12:05:00.000+02:002008-11-16T12:05:00.000+02:00Με καθυστέρηση μικρή να φυτέψω μια μικρή διαφωνία ...Με καθυστέρηση μικρή να φυτέψω μια μικρή διαφωνία στην αναφορά σου στον Scorsese: Η δική μου αίσθηση - καθόλου "υπερασπιστική" στο νεότερο Cape Fear - είναι πως η σύσφιξη των δεσμών όντως συμβαίνει (αυτό πέρα από κριτικό γινάτι δεν είναι και απαραίτητα ο βελζεβούλης των μοτίβων του αμερικάνικου σινεμά...) όχι χωρίς το τίμημα της αμετάκλητης ανάμνησης του γεγονότος, όμως.<BR/>Θυμήσου το τελευταίο πλάνο της εκδοχής Scorsese..Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/08602257292110337771noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-22413980345758025882008-11-15T17:44:00.000+02:002008-11-15T17:44:00.000+02:00Ποτέ δεν κατόρθωσα να το βρω για να κάνω τη σύγκρι...Ποτέ δεν κατόρθωσα να το βρω για να κάνω τη σύγκριση με την εκπληκτκή δουλειά που έκανε ο Σκορσέζε στο ριμέικ, αλλά συνεχίζω να προσπαθώW.https://www.blogger.com/profile/07402687386837483469noreply@blogger.com