tag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post7458079635494187392..comments2023-06-20T17:23:51.273+03:00Comments on 25th Frame: INGLOURIOUS BASTERDS (2009) Α.Π.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08602257292110337771noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-88759952165668405932009-08-26T16:59:37.932+03:002009-08-26T16:59:37.932+03:00Τη La Louisiane την παρεξήγηση στην πρώτη, πρωινή ...Τη La Louisiane την παρεξήγηση στην πρώτη, πρωινή μου προβολή. Τώρα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αποτελεί άψογη άσκηση ρυθμού και χειρισμού του κινηματογραφικού χρόνου, ενώ σε αυτά τα λίγα λεπτά συμπυκνώνονται πολλά από τα βασικά θέματα της ταινίας (παιχνίδι με τις ταυτότητες, η δύναμη της γλώσσας). Πάντως αν έπρεπε να διαλέξω, συμφωνώ ότι το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο είναι τα κορυφαία. <br /><br />Πάνο, <br />τι θα έλεγες για σήμερα; <br />Ας επισημάνουμε και το θράσος/τόλμη του Tarantino (που για μία ακόμα φορά έσωσε οικονομικά τους αδελφούς Weinstein) να μιλήσει για την υποτίμηση του σκηνοθέτη-δημιουργού από το Χόλλυγουντ. Στη Γαλλία σεβόμαστε τους σκηνοθέτες, θα πει η Shosanna. Μου θύμισε την ατάκα του Woody στο φινάλε του Hollywood Ending.theachilleshttps://www.blogger.com/profile/12909014628838907588noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-81328268088777443652009-08-26T09:57:39.808+03:002009-08-26T09:57:39.808+03:00Καλημέρα.
Συμφωνώ απόλυτα (έστω και με τη μία και...Καλημέρα. <br />Συμφωνώ απόλυτα (έστω και με τη μία και μοναδική προβολή που είχα την τύχη να παρακολουθήσω) ότι πρόκειται για τον καλύτερο Ταραντίνο και, όπως πολύ σωστά λέει και η Άνι Χολ, τον ωριμότερο. Πολύ σημαντικό. Το κείμενό σου φίλε Αχιλλέα συνοψίζει τις σαφείς για μένα προθέσεις του σπουδαίου αυτού δημιουργού όπως ο ίδιος κατάφερε επιτέλους να βάλει σε μια σειρά και, τιθασεύοντας τις σινεφιλικές του ορμές, να παίξει με την Ιστορία, την Τέχνη αλλά τον Άνθρωπο σαν μικρός Θεός που γνωρίζει τα πάντα και με το απαραίτητο θράσος το δείχνει με κάθε ευκαιρία. Επιπρόσθετα, το φιλμ είναι ξεκαρδιστικό. Όσο σκέφτομαι ότι ο Κουέντιν έχωσε αυτή την προφορά στον Άλντο Ρέην μόνο για να μας τσακίσει από τα γέλια λίγο πριν το φινάλε, αισθάνομαι ότι κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να με μανιπουλάρει τόσο. Ο άνθρωπος είναι σπουδαίος. Πότε θα το ξαναδώ;ΠΑΝΟΣhttps://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-38306255864876953382009-08-25T20:29:01.156+03:002009-08-25T20:29:01.156+03:00Περιμένω με αγωνία αναφορά σε La Louisiane. Ο Ταρα...Περιμένω με αγωνία αναφορά σε La Louisiane. Ο Ταραντίνο την περιέγραφε από καιρό ως τη δυσκολότερη σκηνή της ταινίας. Εγώ ετοιμάζω κάτι για το πρώτο κεφάλαιο και στη συνέχεια για το τελευταίο. <br /><br />Συμφωνώ ότι μιλάμε για τον καλύτερο και ωριμότερο Ταραντίνο.Annie_Hallhttps://www.blogger.com/profile/15163462363670003876noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-53018453831381673792009-08-25T19:07:35.061+03:002009-08-25T19:07:35.061+03:00Εξαιρετικό το σχόλιό σου για την ειρωνεία στους θα...Εξαιρετικό το σχόλιό σου για την ειρωνεία στους θανάτους του Zoller και τησ Shosanna.<br /><br />Αυτό που κάνει τους Basterds να ξεχωρίζουν είναι ότι η γνωστή αγάπη του Quentin για το σινεμά και η εμμονή του με τις αναφορές, αυτή τη φορά παιρνούν μέσα στην ίδια την ιστορία και την αφήγησή του και δε στέκονται στη φόρμα, όπως πχ στο Kill Bill. <br /><br />Ξεχωριστή ανάλυση απαιτεί και ολόκληρη η σκηνή στη ταβέρνα. Στημένο σα θεατρικό μονόπρακτο, συγκεντρώνει τους βασικούς προβληματισμούς όλου του φιλμ. Ίσως το αποτολμήσω. <br /><br />Πάντως να τονίσω ότι στις επόμενες προβολές της, η ταινία κέρδισε μεγάλο έδαφος και πλέον μπορώ να πω ότι είναι η καλύτερη στιγμή του Tarantino.theachilleshttps://www.blogger.com/profile/12909014628838907588noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3196561758584621105.post-47307306600008723002009-08-24T21:59:08.698+03:002009-08-24T21:59:08.698+03:00Το περίμενα από τότε που το πρωτοανέφερες. Αχ πόσα...Το περίμενα από τότε που το πρωτοανέφερες. Αχ πόσα έχουμε να λέμε αν αναλύουμε κάθε σκηνή χωριστά. Και πόσο μάλλον την υπέροχη συγκεκριμένη. <br /><br />Τα δύο σύμπαντα του Tarantino(realer than life universe και movie movie universe) μπλέκονται μεταξύ τους σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Εδώ οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν είναι σίγουροι αν παίζουν σε ταινία ή όχι. Πρέπει να υποκριθούν ρόλους για να πετύχουν τους σκοπούς του(με αποκορύφωμα τον Landa που αλλάζει...κοστούμια με την ταχύτητα του φωτός). Και την ίδια στιγμή, ο πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός Zoller έχει έναν ρόλο στον οποίο πρέπει να υποδυθεί τον εαυτό του. Το σινεμά γίνεται αληθινότερο της πραγματικότητας. <br /><br />Το που σταματάει η ζωή και αρχίζει η ταινία είναι συγκεχυμένο. Όπως υπέροχα συγκεχυμένο είναι και στο μυαλό του Tarantino. <br /><br />Ο θάνατος της Shosanna είναι από τους ποιητικότερους θανάτους που έχουμε δει στο πανί. Και φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την ειρωνεία που κρύβει αυτή η σκηνή. Ο Zoller δεν έζησε για να ακούσει το χειροκρότημα(αν και δεν νομίζω ότι τον ενδιέφερε και πολύ). Όμως και η Shosanna δεν έζησε για να δει τη μεγάλη σκηνή της, το αποκορύφωμα της εκδίκησής της...Annie_Hallhttps://www.blogger.com/profile/15163462363670003876noreply@blogger.com