Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

70-61 (Α.Π)

70) Drabet (2005), του Per Fly
Με μια εξαιρετικά απλή σεναριακή ιδέα, η Ανθρωποκτονία ανοίγει το ζήτημα της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης του δυτικού κόσμου και αποκαλύπτει την υποκρισία της μέσης τάξης αλλά και της ευρωπαϊκής «διανόησης» που εξαντλεί τα αριστερά της φρονήματα σε ανώδυνα λογύδρια, γνωρίζοντας καλά ότι με τις πράξεις έρχονται η ευθύνη και οι μεγαλύτερες συνέπειες.

69) Du Levande (2007), του Roy Andersson
Άλλοτε μελαγχολικές και άλλοτε ξεκαρδιστικές, οι πενήντα περίπου βινιέτες που συνθέτουν το Du Levande μοιάζουν με ένα ατόφιο δείγμα ποιητικής ειρωνείας και μαγικού ρεαλισμού, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την μοναδική ικανότητα του Σουηδού δημιουργού να εικονογραφεί τη ζωή σαν μια λιτή και αυθόρμητη χορογραφία.

68) Behind the Sun (2001), του Walter Salles
Παλιομοδίτικος και σε στιγμές υπέρ του δέοντος μελοδραματικός, ο Σπασμένος Απρίλης (όπως είναι ο πρωτότυπος βραζιλιάνικος τίτλος του) θριαμβεύει παρά τα ελαττώματά του χάρη στην ποιητική δύναμη των εικόνων του – το παράλογο της αέναης βίας μέσα από τα ενστικτωδώς γνωστικά μάτια ενός μικρού παιδιού.

67) 21 Grams (2003), του Alejandro Gonzales Inarritu
Ο δεύτερος σταθμός της συνεργασίας των Inarritu (σκηνοθεσία) και Arriaga (σενάριο) είναι και ο πιο ασφυκτικός. Τα ασταμάτητα πισωγυρίσματα στο χρόνο με μόνιμο σημείο αναφοράς ένα τραγικό δυστύχημα βασανίζουν ήρωες και θεατές καθώς οι Μεξικανοί δημιουργοί μας θέτουν αντιμέτωπους με ακραία ανθρώπινα συναισθήματα και τη σύγκρουσή τους χωρίς καμία νότα αισιοδοξίας ή ελπίδας.

66) 5x2 (2004), του Francois Ozon
Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε τις ευθύνες. Φταίνε και οι δύο ή, καλύτερα, δεν φταίει κανείς. Ο Ozon δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον λόγο που καταλήγουμε στο χωρισμό. Πρόθεσή του είναι μόνο να δείξει βήμα προς βήμα την αποκόλληση της μονάδας από το ζεύγος, την επιστροφή στην φυσική της κατάσταση. Και γνωρίζει καλά πως δεν υπάρχει happy end παρά μόνο αν διηγηθείς την ιστορία αντίστροφα.

65) Flandres (2006), του Bruno Dumont
Το σκληρό παραμύθι του τρομερού Dumont απομακρύνεται από τους άκαιρους στην εποχή μας ρομαντισμούς και μετατρέπει το αγαπημένο τριαδικό σχήμα της nouvelle vague σε μάρτυρα της μοναξιάς και της βαρβαρότητας που αποτελεί προέκταση της (ανθρώπινης) φύσης. Ένα από τα καλύτερα γαλλικά φιλμ της δεκαετίας είναι ψυχρό, απειλητικό, αποκρουστικό…

64) 4 months, 3 weeks and 2 days (2007), του Cristian Mungiu
Με εντυπωσιακή χρήση των εκφραστικών του μέσων, ο Mungiu χαρτογραφεί το εσωτερικό ταξίδι μιας κοπέλας και παράλληλα την πορεία μιας ολόκληρης χώρας (της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου) από το παρηκμασμένο καθεστώς της υποκρισίας ως το οριστικό ξύπνημα στην πραγματικότητα. Ένα ασφυκτικό θρίλερ που κορυφώνεται σταδιακά και, σε μια ευφυέστατη πορεία από το ειδικό στο γενικό και πάλι πίσω, σε οδηγεί στη λύτρωση μέσω της σιωπής της καταληκτικής σκηνής.

63) The Brown Bunny (2003), του Vincent Gallo
Όταν δε σε χωράει η σάρκα σου, κινείσαι διαρκώς. Όταν θέλεις να τιμωρήσεις, γονατίζεις την άλλη μπροστά σου. Όταν αποζητάς να πάψεις επιτέλους να πονάς, την ταπεινώνεις. Αλλά όλα πάντα σε προφταίνουν. Και έχουν γονατίσει εσένα προ πολλού. Και ο πόνος και η ταπείνωση για πάντα δικά σου…

62) Keane (2004), του Lodge Kerrigan
Ακολουθώντας βήμα προς βήμα και ανάσα προς ανάσα τον Keane του απλά συγκλονιστικού Damian Lewis, το φιλμ μας προσφέρει μια εγγυημένα άβολη περιπλάνηση στις αχανείς εκτάσεις του ανθρώπινου μυαλού. Χωρίς να νοιάζεται για εύκολες λύσεις και σεναριακές επεξηγήσεις, προτιμά την άμεση οδό του σκληρού ρεαλισμού και μοιάζει καταδικασμένο να τυραννά το μυαλό του θεατή για πολύ καιρό μετά την προβολή του.

61) The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007), του Andrew Dominik
Με υποβλητική εικαστική φροντίδα και υπομονετική χαρακτηρολογική σκιαγράφηση, ο Dominic στοχάζεται πάνω στους λαϊκούς μύθους, την αιώνια ανάγκη της κατασκευής και της κατανάλωσής τους και την πλάνη που κρύβουν μέσα τους, για να δείξει το αληθινό πρόσωπο μιας χώρας που έχει κρυφθεί επιμελώς πίσω από τους μυθοπλαστικούς μηχανισμούς καταγραφής της Ιστορίας.

Α.Π.

10 σχόλια:

mpoukatsas είπε...

Πολύ ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του 21 Grams με τον εκπληκτικό Ντελ Τόρο στη λίστα, αλλά και του ασυμβίβαστα υποβλητικού Keane, μια από τις ταινίες που επιβάλλουν τους δικούς τους, ιδιαίτερους, όρους στο κοινό.

Εξαιρετικό το Drabet, αποτυπώνει εναργώς την διάσταση θεωρίας και πολιτικής πρακτικής, αποτελώντας υποδειγματικό πολιτικό σινεμά.

Σπουδαίοι οι Mungiu και Dominik, προτιμώ την προηγούμενη ταινία του Anderson, αντιπαθητικός και αυτάρεσκος ο Ozon, δεν είδα ακόμη Dumont, no comment για Salles και Gallo (...)

ΠΑΝΟΣ είπε...

Επιτέλους! Να μια δεκάδα που στην δική μου θα ήταν μάλλον η 21-30!! Πάμε (σχεδόν) ένα ένα:

Προτιμώ χίλιες φορές τα Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο (όπως και ο Μπουκάτσας που συνήθως λέει πίπες), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απόλαυσα (ΘΥΜΑΣΑΙ) και με το παραπάνω το αριστούργημα του Άντερσον (πόσο μα πόσο γέλασα στα πατώματα του Αττικόν (ή μήπως Αττικού;) με εκείνο το οργιαστικό δεκάλεπτο του ονείρου)!!

Ξέρεις πόσο αγαπάω αυτό το φιλμ του Σάλες και τι εντύπωση μου είχε κάνει η πρώτη του προβολή (θενξ Άκης!), δίχως σχόλια...
(http://cinepanos.blogspot.com/2007/09/0909-15092007.html)

Όταν είχε βγει το 21 Γραμμάτια (προσωπικά για το Οπελάκι μου μένουν πολλά περισσότερα...) ήταν η αμερικανική της χρονιάς της, μέχρι φυσικά να βγει το Σκοτεινό Ποτάμι, περίπου δύο εβδομάδες μετά... (και καλά τώρα, απλά για να κάνω ένα σχόλιο, αφού το Κιλ Μπιλ γούσταρα περισσότερο..)

5x2 κάτι παραπάνω από την καλύτερη ταινία ενός πολύ μέτριου (έως αδιάφορου και αντιπαθητικού, αμάν δεύτερη φορά συμφωνώ με Μπουκάτσα) σκηνοθέτη. Παρε άλλο ένα λινκ:
http://cinepanos.blogspot.com/2009/08/2308-3008-2009.html

Για τη Φλάνδρα τα λες τέλεια και πρέπει να συντομεύω γιατί αρχίζει η Πανάθα με τη Γαλατά. Πιστεύω είδες στην 20άδα της δεκαετίας μου τον Ντυμόν!

Μου ζητάς να γράψω σχόλιο για το Brown Bunny; Θα αστειεύεσαι...
Παρ' όλα αυτά, είσαι γαμάτος που το έβαλες, έστω και τόσο νωρίς...
http://cinepanos.blogspot.com/2007/10/brown-bunny-2003-vincent-gallo.html

Το Keane, η τελειοποίηση του Clean, Shaven είναι εδώ για ένα ακόμη μεγαλύτερο aftershock από το προηγούμενο φιλμ του Κέριγκαν. Τρομερή ερμηνεία...

Με το απαξιωτικό ελεεινό μη-σχόλιο του Μπουκάτσα για Γκάλο, ακόμα γελάω. Μπα-μπα

Αρκετά με λίνκαρα, αρκετά σχολίασα, πάω γιατί έχεις κι άλλη δεκάδα.

theachilles είπε...

Η τριάδα του Ινιαρίτου είναι απελπιστικά ...ίδια. Μου άρεσαν εξίσου και τα τρία φιλμ, γι αυτό και είπα να διαλέξω μόνο ένα. Οι ηθοποιοί και οι ερμηνείες μέτρησαν σίγουρα για την τελική επιλογή.

Ακόμα να ξεχάσω την προβολή του Keane στο Πλάζα (εσύ;).

Όπως τα λες και για το Drabet, και με τον Fly υπήρχε το ίδιο θέμα με τον Inarritu. Μου άρεσαν εξίσου και τα άλλα δύο της άτυπης τριλογίας (Bench, Inheritance).

Δε σχολιάζω για Σάλες (έχεις τα δίκια σου εκεί) και Γκάλο (εκεί απλώς θυμίζεις ότι είσαι κιουμπρική μηχανή).

Πάνος,
ναι. Θυμάμαι. Τρελό γέλιο.

Σκότωσε τον Μπιλ οε οε. Θα το δεις κ αυτό, ψηλότερα όπως του αρμόζει.

Το ήξερα ότι θα σε κερδίσω με τον Βίνσεντ.

mpoukatsas είπε...

Ας δώσουμε τον λόγο στο δημιουργό του Brown Bunny.

"I'll never make another movie again. I mean it. Being booed at was not much fun. It's really not very nice that people are so nasty. I'm very disappointed.

"It is a disaster of a film and it was a waste of time. I apologize to the financiers, but it was never my intention to make a pretentious film, a self-indulgent film, a useless film, an unengaging film.

"If my film is not comprehensible to people then I have failed in my purpose. I am disappointed that once again, what I like is unpopular. I can only apologize to the people who feel they have wasted their time."

Vincent Gallo
When told that some French critics had praised his efforts, Gallo added, "that's almost like salt in the wound."

Πολύ γουντιαλενική η τελευταία του φράση...

Εμμένω στην αρχική μου τοποθέτηση (...), χαιρετίζοντας τον Gallo για την ειλικρίνειά του.

(Ναι ξέρω, δεν πρέπει να παίρνουμε τα λόγια των δημιουργών στα σοβαρά παρά μόνο αυτά των θαυμαστών του έργου τους -ούτε αυτό το σχόλιο αξίζει να ληφθεί υπόψη)

Unknown είπε...

Και τότε γιατί το έβαλες ρε τομάρι;

mpoukatsas είπε...

Για την αναφορά του στους Γάλλους κριτικούς!

Unknown είπε...

Δεν τ' αφήνεις αυτά, ανενδοίαστε προβοκάτορα!

theachilles είπε...

Για τον Σάλλες ρωτάς Ηλία; Μα το λέω και στο κείμενο. Έχει πολλά ελαττώματα. Αλλά το λατρεύω!! Τι να κάνω; Συγχωρέστε μου τις προσωπικές αδυναμίες...

ΠΑΝΟΣ είπε...

Τι λες βρε κακομοίρη; Για το σχόλιο του Γκάλο λέει και μάλιστα απάντησε και ο Μπουκάτσας. Brain Damage?

Unknown είπε...

Κολοσσιαίος διάλογος.