RIGHTEOUS KILL (2008)

Να διευκρινήσω: Το Righteous Kill απευθύνεται στον μανιώδη λάτρη των ιερών τεράτων του. Δεν είναι για «προχωρημένους» σινεφίλ, ούτε για κείνους που μένουν ασυγκίνητοι στο ιστορικό βάρος των ηθοποιών του.

Αν όμως ανήκεις στην πρώτη κατηγορία είσαι μέσα για ένα tour de force συνενοχής, ένα τριπάκι γεμάτο αύρες των σινεφιλικών σου χρόνων, ένα homage ραφιναρισμένο από έναν σκηνοθέτη που ξέρει να στέκει διακριτικά στην άκρη πατώντας τα σωστά κουμπιά κάθε στιγμή και μια συνολική αίσθηση πως τούτο δω, ίσως να είναι τελικά ένα μικρό sequel της θρυλικής Έντασης: Ένα sequel που, με αρμόζοντα τρόπο, όντας καθόλου σοβαροφανές (η σοβαρότητα της Έντασης αρκεί για μια ζωή), αναπολεί και ανακεφαλαιώνει τις σφραγιστικές καριέρες του Robert De Niro και του Al Pacino, μέσα από μια περιήγηση 100 λεπτών στις φράσεις, τις μούτες και τ’ αστεία - στο πρώτο μισό - και την ηθική υπόσταση των ανθρώπων πίσω και μετά από τις ερμηνείες τους – στο δεύτερο. (Ανακεφαλαίωση ηθοποιών και κινηματογραφικού είδους δεν ήταν άλλωστε και το Heat;). Έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με την καθαρή εργατικότητα που αρμόζει σε ένα team της γενιάς της απομυθοποίησης, αντιμετωπίζεται μεταϋποκριτικά και ο ίδιος τους ο καλλιτεχνικός εαυτός. Το Righteous Kill, πολύ πιθανά μπορεί να είναι η πρώτη χολιγουντιανή ταινία που ασχολείται ενσυνείδητα με την κινηματογραφική υποκριτική περσόνα καθαυτή, τους τρόπους και το ίχνος της. Μ’ έναν τρόπο ούτε δράμι δηθενικό, (αντίθετα, σκωπτικό) και ποτέ παραβλέποντα το ψυχαγωγικό καθήκον. Η πλοκή στο αμερικάνικο σινεμά είναι πάντα πλοκή and no motherfucking ego can decide otherwise…

Δεν λέω πως είναι καθόλου εύκολο (ή πιθανό) μια προβλέψιμη αστυνομική ιστορία (με κάποια θαυμάσια «αγκαθάκια», που ανήκουν όμως σε ένα άλλο κείμενο) όπως αυτή, να κερδίσει τον τυπικά απαθή κριτικό ή τον «ασεβή» 20άρη σινεφίλο. Θα ‘θελα όμως να ζούσα σε μια κινηματογραφική κοινωνία που θα ευτυχούσε συναισθανόμενη πως στο 65χρονο κορμί του De Niro λαθροβιά ευθαρσώς ακόμη ο Johnny Boy, ενώ στο 68χρονο του Pacino κανονίζει ο αναποδιασμένος Steve Burns. Η δουλειά και των δύο, σοβαρή και μάγκικη συνάμα, είναι μια περίληψη κι ένας συγκερασμός μιας «υποκριτικής» ζωής, βοηθούντων και των ιδιαίτερα μελετημένων διαλόγων/αυτοσχεδιασμών, που εκτελείται με την εκπληκτική ακρίβεια και αυτοσυγκέντρωση που μόνο ένας κινηματογραφικός ηθοποιός μπορεί να έχει.
Ταυτόχρονα σε συγκινεί η επίγνωση και των δύο, πως, ενώ ο κύκλος κλείνει, η «συνάντηση» επιτελέστηκε και αντιστοιχήθηκε εντελώς στο προ 13ετίας αριστούργημα, «δεν έγινε και τίποτα», it’s just a job, και γι΄αυτό επιλέγεται (κι εξυπηρετείται τέλεια από τον Avnet) ένα ελαφρύ, διάστικτο κωμικά, σκηνοθετικό στυλ που βαραίνει κατά την βούληση των δύο μεγάλων.

Να διορθώσω μόνο κάτι, για τον Bobby και τον Al: Έγινε και παραέγινε μάγκες, για κάποιους από μας.
It’s not just a job, after all…


Ηλίας Δημόπουλος