Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

10-1 (Η.Δ)

10. YOUTH WITHOUT YOUTH (2007), Francis Ford Coppola, director
Η ολική επαναφορά μιας μεγαλοφυΐας του σινεμά, είναι από τη μια ένα κρυπτικό δοκίμιο πάνω στην φιλοσοφία της θρησκείας, της γνώσης και της αγάπης κι απ’ την άλλη μια πλουραλιστική κινηματογραφική πανδαισία ψευδοϊστορίας, μοντάζ και ρομαντισμού, που άφησε αμήχανο το λιγοστό κοινό που την είδε. Ίσως δεν είναι και για περισσότερους.

9. THE FOUNTAIN (2006), Darren Aronofsky, director
Γράφει κάπου ο Ebert πως όταν μια ταινία κοστίζει 35 εκατομμύρια αντί για 75 που υπολόγιζε ο σκηνοθέτης και κρατάει 96 λεπτά ενώ αφηγείται τρεις ιστορίες, πρέπει να περιμένουμε κάποτε ένα director’s cut.
Εγώ να πω την αλήθεια θα φοβόμουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όχι μήπως χαλάσει η σημερινή μου εικόνα για το φιλμ, αλλά για τον ίδιο λόγο που φοβάμαι μια δεύτερη αναμέτρηση μαζί της στα τρία χρόνια που έχει παρουσιαστεί: Μην και ο φόρος της ομορφιάς και του ρομαντικού της βάθους δεν καταβληθεί από πλευράς μου. Καθόλου δεν θα το άντεχα αυτό το ενδεχόμενο.

8. DOLLS (2002), Takeshi Kitano, director
Το αυτό ισχύει και εδώ. Επτά χρόνια πριν, η μεταφορά της παράδοσης του bunraku (ιαπωνέζικο κουκλοθέατρο) σε τρεις ιστορίες, ήταν επιτακτικά αυτοβιογραφική. Σήμερα, αποφευκτέα…
Όμως τίποτα δεν μπορεί να μετακινήσει ένα ποίημα, του οποίου η υπερβολή είναι η καρδιά του, από την ακλόνητη θέση του στις σπανιότερες, και πιο απροσδόκητες, δημιουργίες αυτής της δεκαετίας.

7. FA YEUNG NIN WA (2000), Wong Kar Wai, director
Το μεγάλο σοκ των αρχών του 2000, μπορεί να διαψεύστηκε στην επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του – που απ’ ότι διαβάζω σαρώνει στις λίστες πολλών, ωστόσο – όμως αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Μια επίσκεψη στο παρελθόν του “αμερικανοκίνητου” Hong Kong, πλημμυρισμένου στους ήχους του Nat King Cole, τονικά προσδιορισμένου σαν τονικό συμφωνικό ποίημα σοκακιών και δωματίου του 19ου αιώνα, παστελαρισμένου και φαντασματικού, φετιχιστικά χτισμένου στην απουσία του ανθρώπου και την υστερικής ηρεμίας χορογραφημένη παρουσία ενός έρωτα που εξαφανίζει κάθε τι άλλο και σένα τον ίδιο τελικά.

6. INTO THE WILD (2007), Sean Penn, director
Μετά από ένα όργιο σπαραγμού – μιας ζωής που επιβάλλουν οι μεγάλοι, μιας εθελούσιας εξόδου, ενός αποχωρισμού από τον επίκτητο πατέρα που δεν γνώρισες, ενός διαζυγίου από το κορίτσι που δεν θέλησες, μιας οικογένειας που απέφυγες, μιας τροφής που λανθασμένα καταβρόχθισες – έρχεται η σπαρακτική νηνεμία της συνειδητοποίησης πως πολλά έχουν σημασία μόνο όταν τα μοιράζεσαι. Τότε αναλογίζεσαι πως έζησες μια όμορφη, σύντομη ζωή και αποδέχεσαι εκείνο που κανείς δεν απέφυγε. Τότε ξεκινά ένας άλλος σπαραγμός, που θα μελανιάσει για πάντα ένας μέρος της καρδιάς σου.

5. COLLATERAL (2004), Michael Mann, director
Μια, αν μου επιτρέπεται, μετα-Cronenberg εκδοχή της μεταμόρφωσης του “homo urbanus”, του ανθρώπου της μεγαλούπολης που αποκτηνώνεται, που «θυμάται» την εποχή που κυνηγούσε για να ζήσει. Αν υπάρχει κάποιος να συνδέσει το ηλεκτροφορτισμένο, κατάφωτα γυάλινο τσιμεντοτοπίο της νυχτερινής μεγαλούπολης με την μεταλλασσόμενη ύπαρξη, ενώ το ψυχολογικό τοπίο γεμίζει επαμφοτερίζουσα συμπόνοια εκ μέρους μας, αυτός είναι ο Michael Mann. Hands down.

4. ROCKY BALBOA (2006), Sylvester Stallone, director
Με διαφορά η πιο προσωπικά συγκινητική στιγμή της δεκαετίας και, πόσο ασυνήθιστο!, να μην πρέπει να παλέψεις με τους πάντες απέναντι να σου λένε πόσο κακή ταινία ήταν. Φυσικά, αν δεν έχεις τα δικά σου αντίστοιχα, η επιλογή θα μείνει ανεξήγητη. (Χαμογελώ με λίστες που βλέπω γεμάτες «ίδιες» ταινίες, λες κι από τις 50.000 ας πούμε ταινίες της δεκαετίας, όλοι είδαν τις ίδιες 300 και τους άρεσαν οι ίδιες-συνήθως δε και κριτικά ευνοημένες- 50.)
Anyway, ο Sly στο αγαπημένο του ημερολόγιο, βρήκε την αφέλεια και την αλήθεια των 30 του χρόνων, τώρα πια είναι συνταρακτική και εμπνευστική στο διπλάσιο βέβαια, ενώ πείστηκε, επιτέλους, και για την σκηνοθετική του πληρότητα.
Thanks man…

3. MILLION DOLLAR BABY (2004), Clint Eastwood, director
Σα να μην έφτανε το ευλογημένο pace κι ο αξεπέραστος σκηνοθετικός τόνος, που άνθρωποι, πλάνα και ιστορία εισπνέουν ανθρωπιά κι αντιγυρίζουν ό,τι χρειάζεσαι για να ζήσεις, έρχεται μια ανεπανάληπτη στροφή δραματουργίας στα τρία τέταρτα και το καθιστά από τις πιο μοντέρνες ταινίες που παρήγε το Hollywood στην ιστορία του.

2. MOULIN ROUGE (2001), Baz Luhrmann, director
Πρωτοποριακό και στην ουσία ανεπανάληπτο, αυτό πρέπει να είναι η φυσική ολοκλήρωση ενός κινηματογραφικού είδους που, προσθέτοντας μια μοναδική κατασκευαστική δεξιοτεχνία, μια σύνοψη της ποπ μουσικής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και μια αγέρωχη ρομαντική πνοή καθαρού μελοδράματος, καταλήγει σ’ ένα από τα πολιτισμικά φαινόμενα που έδωσε το σινεμά στην δεκαετία που τελειώνει.

1. GRAN TORINO (2008), Clint Eastwood, director
Η δεκαετία του ανήκει δικαιωματικά στα μάτια μου, κάτι που θα συνέβαινε και χωρίς αυτό, εξ΄αιτίας ενός συνολικού έργου στην δεκαετία που, κατά την γνώμη μου, αντιπαραβάλλεται μόνο με κείνο του Hitchcock στην δεκαετία του ’50. Μιας όμως και βρεθήκαμε στην χώρα του Gran Torino, ας πω πως εδώ υπάρχει η αυτοανακεφαλαίωση και η τελική αυτοαποδόμηση μιας Εικόνας του 20ου αιώνα – και το «αυτο» είναι όλη η ουσία. Πόσοι το κατάφεραν…

Η.Δ.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και τέλος ε;
Μπράβο πρώτα απο όλα για την καλή δουλειά και ωραία παρουσίαση και των 100. Απορώ γιατί 2 φορές στο post αυτό ασχολείσαι με το τι κάνουν οι "άλλοι" (2046 & Rocky). Ok kαι εμένα δεν μου είπε κάτι το Rocky (το έχω δει πάντως) αλλά τι σημασία έχει; προσωπικές επιλογές δεν είναι; για σένα προφανώς σημαίνει κάτι άλλο.
Είναι αδύνατο να σχολιάσω ταινίες, θα το κάνω μόνο για μία (σε σχέση με αυτά που γράφεις) την κατά τη γνώμη μου κορυφαία της δεκατίας: Όσες φορές και να το ξαναδώ το Fountain δεν χάνει τίποτα από τη μαγεία, την ομορφιά και το συναίσθημα

Chris Z. είπε...

Έχει πλάκα η όλη διαδικασία. Αν και ξεκίνησα αργά την δική μου ανακεφαλαίωση και έχω λίγες ακόμα να (ξανα)δω, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο με την πρωτιά. Δεν είναι μόνο το δικό του «αυτό» αλλά – καλώς η κακώς – και το δικό μας.

Unknown είπε...

Φίλε zamuc ευχαριστώ για το εύσημο.

Θα μπορούσα να σου απαντήσω για τον λόγο που εσύ απορείς, αλλά δεν θα 'βγαζε κάπου, έτσι δεν είναι;

Ασχολούμαι, αναφέρομαι στο 2046, διότι με ενδιαφέρει, φίλε μου.

Και ταυτόχρονα, αυτό που αναφέρω στο Rocky, με απογοήτευσε ιδιαίτερα, στην πλειοψηφία των προτιμήσεων που διάβασα.

Φοβάμαι, φίλε, πως αυτό που δεν χάνει το Fountain, εμένα θα μου στοιχίσει σοβαρά. Δεν έμαθα ακόμα να μην παίρνω τις ταινίας σαν ζώσα πραγματικότητα.

Αδελφέ Chris, δικαιωματικά πλέον, αφού συμπλέουμε σε κάτι τόσο προσωπικό, έχουν ένα καλό αυτές οι συνοδοιπορίες, οι μοναχικές κι οι απρόσμενες: Βαστιέται η διαδρομή καλύτερα, δε νομίζεις;...

Ευχαριστώ για την ανάγνωση παιδιά.

Γουλ είπε...

Είμαστε νομίζω οι μόνοι με Gran Torino σε πρώτη προτίμηση.
Αν θες δες τη λίστα μου. Συμφωνώ όπως θα δεις και στα σχόλια για τον Clint.
Διάβασα το βιογραφικό του πριν λίγο καιρό και είχα πάθει πλάκα...Χαμαιλέων, από την ανυποληψία στην κορυφή και τούμπαλιν!

http://agouliel.blogspot.com/2009/11/00-hosted-by-agou.html

Unknown είπε...

Είδα τη λίστα σου, γουλ.

Δεν θεωρώ πως έχει κάτι χαμαιλεοντικό, αλλά πράγματι στα μέσα της δεκαετίας του '80 που θυμάμαι καλά, γινόταν αντιληπτός απ' τους πάντοτε ενορατικούς κριτικούς ως φασιστοειδές της Ρηγκανικής εποχής.
Μερικοί απ΄αυτούς γράφουν ακόμη σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας.

Όταν η κριτική αντιμετωπίζεται σοβαρά...

kioy είπε...

Μετά από αυτόν τον απολαυστικό χείμαρρο, και την εκτενή ανασκόπηση, ανεξαρτήτως συνοδοιποριών-αντεκλίσεων, απλά ένιωσα την ανάγκη να απευθύνω ένα μπράβο! Συγχαρητήρια λοιπόν για τη λίστα, και την (διάχυτη) ευαισθησία με την οποία εναγκαλίασες το σινεμά της δεκαετίας!

Unknown είπε...

Σ' ευχαριστώ φίλε για το λόγο σου.
Να ΄σαι καλά και κουράγιο για την συνέχεια.

W. είπε...

Όντως, αυτή η δεκαετία άνηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στον Κλιντ και την επιβλητική φιγούρα του...

Πολύ όμορφη, προσωπική βεβαίως η τελική εικοσάδα, με κάποιες επιλογές που δεν περίμενα (2 και 18 κυρίως!), γενικά ξεχωρίζει. Κι ελπίζω με αφορμή αυτήν την ψηφοφορία να αρχίσουμε να τα ξαναλέμε πιο συχνά, αν βέβαια το επιθυμείς κι εσύ.

Το 10 πρέπει να το ξαναδώ. Από τις πιο προσωπικές δουλειές του Κόππολα, ίσως για αυτό να με άφησε και απ'έξω.

Unknown είπε...

Costello, ευχαριστώ.

Δυστυχώς το ευγενικό σου αίτημα θα είναι κομμάτι δύσκολο να ικανοποιηθεί μιας και η (συγγραφική) μου απόσυρση από το 25th, "τουλάχιστον για ένα διάστημα", όπως μου διεμήνυσε ο φίλος Μπουκ, έφτασε.

Ενίοτε στο προσωπικό μου, με άλλο ύφος πια.
Αλλά αυτά θα τα πούμε, καλά να 'μαστε, μόλις δώσει κι ο Αχιλλέας την 100αδα του.

Την καλησπέρα μου.