Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

100-91 (Η.Δ)

100. FRAILTY (2001) Bill Paxton, director
Ένα από τα καλύτερα πολυγνωστικά horror της δεκαετίας που φεύγει, ένα πρισματικό θρίλερ πάνω στην ανθρώπινη φύση και το δεκατισμό της από την θρησκοληψία – κι όλα όσα οδηγούν σ’ αυτήν. Επίσης, άλλη μια λαμπρή προσθήκη στις ταινίες ηθοποιών first time σκηνοθέτες.
Κρίμα που μένει ευρέως ξεχασμένο, παρά την διθυραμβική του, τότε, υποδοχή.

99. PANIC ROOM (2002), David Fincher, director
Στον σκηνοθέτη του Fight Club δεν επιτρέπονται τέτοιες «ελαφρότητες», αναμφίβολα πιστεύουν πολλοί προδομένοι φαν – σκεπτόμενοι ακριβώς όπως οι ακόλουθοι του Tyler. Ο Fincher όμως εξελίσσεται, κάνει σταθερά καλύτερες ταινίες από το FC και τούτο είναι η πιο αθόρυβη όλων. Μια αντιιμπεριαλιστική μαύρη κωμωδία, μασκαρεμένη σε οικιακό θρίλερ κλάσεως.

98. IN BRUGES (2008), Martin McDonagh, director
«YOU are a fucking inanimate object!!». Είναι μόνο μια στιγμή άπταιστου αναρχικού χιούμορ, μιας άπταιστης έκρηξης του, το πάλαι, ψύχραιμου φλέγματος. Η εκδοχή του ταραντινισμού αλά βρετανικά, με πλήθος συν: Την αυθεντική ευστροφία, την πραγματική εξυπνάδα, την υφέρπουσα, διάχυτη μελαγχολία. Προσθέτεις την πόλη που πρέπει πλέον να επισκεφθώ…

97. CINDERELLA MAN (2005), Ron Howard, director
Υπό προϋποθέσεις…Rocky με καλύτερο σκηνοθέτη αλλά (αληθινό) success story και «ενοχλητικό» αντιδραστισμό. Ουδέν πρόβλημα για τον υπογράφοντα που συμμετέχει με χέρια και με πόδια στο τελευταίο μισάωρο, σ’ συτό το magnum opus του μεγάλου Russell Crowe, συνεπικουρούμενος από μια ακόμα χολιγουντιανού περφεξιονισμού αίσθηση biopic εποχής.

96. CARS, John Lasseter/Joe Ranft, directors
Η τελευταία φορά που ακούστηκαν τα τραχυμένα μπάσα του Newman σε αίθουσα είναι αρκετός λόγος για εδώ, πόσο μάλλον που ο τεράστιος Lasseter έχει μιάνει το αποτέλεσμα με εξαίσιο παλιομοδιτισμό, σοβαρή οικολογία και στάσεις αναγκαίες να πας παρακάτω.

95. IL DIVO (2008), Paolo Sorrentino, director
Προβολέας σε στιγμές που ο εφιαλτικός καμπούρης της ιταλικής πολιτείας τα τελευταία εξήντα χρόνια, αποφασίζει «μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων», τριγυρνάει σα Νοσφεράτου τα σοκάκκια της νυχτερινής Ρώμης, εξομολογείται - ή εξομολογεί; - (σ)το Βατικανό κι υφαίνει έναν αξεδιάλυτο ιστό αναπόδεικτης μηχανορραφίας και πρακτικού μακιαβελισμού με θύμα την πολιτική αθωότητα και το ρημαδιό της εξουσίας. Ο Σορεντίνο φτερνίζεται πλάνα και ροχαλίζει σεκάνς και το ιταλικό σινεμά ανασαίνει καιρούς Κονφορμίστα.

94. RATATOUILLE (2007), Brad Bird, Jan Pinkava, directors
Όταν διαλέγεις έναν αρούρη για ήρωα – μάγειρο και στο τέλος πεινάς, τότε ξέρεις πως η Pixar θα πάρει όλα τα ρίσκα που οι άλλοι προσπερνούν σφυρίζοντας, θα τα φορέσει σε μια κωμωδία ενηλικιώνοντάς τα, θα σε μάθει ν’ αγαπάς το «άλλο» και θα διδάξει δραματουργία αντίφασης σε κάτι σαχλοκούδουνα που κάνουν το θεοστρόγγυλο σινεμά τους να μοιάζει με μανιφέστο γραμμένο σε πάνες.

93. LA VEUVE DE SAINT-PIERRE (2000), Patrice Leconte, director
Ένας από τους τρεις κορυφαίους νεότερους γάλλους σκηνοθέτες, στην δεκαετία της παρακμής του, κάνει δύο κομψοτεχνήματα κι αυτό είναι το ένα. Μανιώδης της λεπτομέρειας στον φακό και την γραφή του, λέει την ιστορία μιας λύτρωσης, μια ιστορία ενός γάμου εν μέσω κι όχι στο περιθώριο ενός πλήθους ευφυολογημάτων πάνω στην ανθρώπινη φύση. Ασύλληπτο, ξεχασμένο, ανόθευτο γαλλικό σινεμά προϊόν μιας άνοιξης (των ’90ς) που δεν έβγαλε σε καλοκαίρι.

92. ALMOST FAMOUS (2000), Cameron Crowe
Ο Cameron Crowe έχει πρόβλημα να κάνει αδιάφορη ταινία, τουλάχιστον αν μοιράζεσαι τις ανησυχίες του – που, δόξα σοι, δεν γίνονται ποτέ εμμονές. Η ομορφιά της εφηβείας, η λύπη για το ξεγλύστρημά της, οι μικρές αναντικατάστατες ατμόσφαιρες μεταξύ φίλων, το ροκ, φυσικά, και αυτό που λέει κάποια στιγμή ο Hoffman. “People like us are uncool”
Get it;

91. LE FABULEUX DESTIN D’ AMELIE POULAIN (2001), Jean Pierre Jeunet, director
Από την αρχική σεκάνς των παραλληλισμών – επιρροή της οποίας πρέπει να είχε ακόμα και ο περσινός Fincher – στην Αμελί που γίνεται νεράκι κι από το βλέμμα του Κασοβίτς μέχρι την καθ’ αυτή αντίληψη του Ζενέ, η Αμελί αποπνέει έναν αέρα εστετίστικα λαϊκής μοναδικότητας, είναι ένα feel good έμπνευσης (ή μήπως δικαίωσης;) πολλών ρομαντικών ψυχών out there κι, επί τέλους, ένας λόγος να σκούζουν τα γαλλικά 00’ς πως έκαναν μια σοβαρή ταινία μεγάλου, ειδικού κοινού.

Η.Δ.

12 σχόλια:

ΠΑΝΟΣ είπε...

Χμμμμ... Η λίστα αποκτά ήδη ενδιαφέρον. Φάουλ που δεν σκεφτήκαμε το Frailty τις προάλλες, θυμάμαι μου είχε κάνει ιδιαίτερα καλή εντύπωση. Όπως και η σχετικά χαμηλή θέση του il Divo, αλλά ας είναι... Άρχισες με εξαιρετικά κειμενάκια, όχι τις τηλε-σαβούρες κάποιων κάποιων :Ρ
Καλή συνέχεια και περιμένουμε Brown Bunny σε 10άδα αρκετά αργότερα, ε;;;

Unknown είπε...

Οι τηλεσαβούρες κάποιων είναι absolute must.

Πόσο γλυκούλης μπορεί να είναι κάποιος που βάζει το Brown Bunny δεκάδα...;

theachilles είπε...

Καλή αρχή.

Μικρή και ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους σε ένα (πιο) minor (δε γίνεται) Fincher. Προτιμώ σίγουρα το Button που άφησες απ'έξω - εκεί η λατρεία του σκηνοθέτη για την τεχνολογία λειτουργούσε υπέρ του αποτελέσματος, ενώ στο Panic Room οι video game σεκάνς με έβγαζαν εκτός κλίματος.

Η συντηρητικούρα του Howard έχει να επιδείξει ως αντιστάθμισμα τις αναπάντεχα δυναμικές σκηνές πάνω στο ρινγκ, αλλά είναι στο σύνολό της μια ταινία που είχα ήδη ξεχάσει ότι υπήρχε.

Η χήρα του Saint Pierre είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του υποτιμημένου Leconte και πιθανότατα η καλύτερη ερμηνεία του Auteil. Δυστυχώς, μένει εκτός της δικής μου 100αδας για πολύ λίγο.

Ο Cameron Crowe έχει πρόβλημα να κάνει ενδιαφέρουσα ταινία, αν και ομολογώ ότι το Almost Famous παρακολουθείται πιο ευχάριστα από τα υπόλοιπα γλυκανάλατα δημιουργήματά του - αν μη τι άλλο, εδώ γνώρισα την Kate Hudson.

Η Amelie είναι μια γλυκειά ταινιούλα, αλλά θα την έβαζα άνετα στο τοπ 10 των υπερτιμημένων φιλμ της δεκαετίας και όχι μόνο.

Για αμαξάκια και Ρατατούη αδυνατώ να σχολιάσω, αλλά σου στέλνω ένα special edition του Il Divo για αναγκαστικές επαναπροβολές!!

Καλά κουράγια.

Unknown είπε...

ΝΑΙ και πάλι ΝΑΙ! Αυτός είναι ο Αχιλλέας που αγαπάμε. Ο μόνος που κάνει κριτική στην κριτική γιατί ΝΑΙ, κανείς δεν μπορεί να είναι, εν πάσει περιπτώσει, στο απυρόβλητο.
Και ξανά ΝΑΙ, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει με δικά του έξοδα ένα special edition πολύ πριν η εταιρεία αντιληφθεί την αναγκαιότητά του.

Άντε και καλό κουράγιο, 190 μείνανε!

Υ.Γ.(αγάπης): Τις δυναμικές σκηνές του ρινγκ πως και τις θυμόσουν;...

theachilles είπε...

Μην ταράζεσαι αγόρι μου, εσύ είσαι στο απυρόβλητό μου. Οι ταινιές όμως όχι. Τη γνώμη μου εξέφραζα για καθεμιά, προς τι οι αγάπες; Και γω που νόμιζα ότι θα χαιρόσουν με το αναλυτικό μου σχόλιο, σνιφ.

Είμαι κολλητός του Sorrentino, τον έκανα add στο facebook και μου στέλνει Il divo προϊόντα πριν βγουν στην αγορά.

Τις θυμόμουν γιατί κάτι από Raging Bull μου έφεραν στο νου. Δίχως άλλο η καλύτερη σκηνοθετική στιγμή του Howard αυτές οι σκηνές. Ίσως επειδή δεν αγωνίζεται η Ρενέ, χοχο.

Unknown είπε...

Μη μου κάνεις σνιφ γιατί με λιώνεις, θα γίνω νεράκι σαν την Αμελί και μετά δεν θα 'μαι ούτε γω στο απυρόβλητό σου.

Όχι ταραχή, πανηγύρι.

Πάω τώρα γιατί έχουμε κάτι Ουκρανούς για δείπνο απόψε....

ΠΑΝΟΣ είπε...

Χφάουμ... Και χωνέψαμε κιόλας...

mpoukatsas είπε...

Φάση έχουν οι λίστες, καθώς αν μη τι άλλο μας επισπούν την προσοχή για ταινίες που ενδεχομένως παραβλέψαμε.

Από τις προαναφερθέισες με ενθουσίασε ο Ratatouille (αφηγηματική τελειότητα) και μου άρεσαν από αρκετά ως πολύ το Il Divo (στυλιστική πανδαισία), το In Bruges (αποθέωση του μαύρου χιούμορ) και το Amelie (γαλλική φαντασμαγορία). Συμπαθές βρήκα και το Cars όσο και αν δεν διαθέτει τα ευρήματα άλλων παραγωγών της Pixar.
Εκ των υπολοίπων, ο Crowe κινείται στα ολοδικά του αβαθή ύδατα, ο τραχύς βαλκάνιος Εμίρ Κουστουρίτσα ήταν το μόνο στοιχείο που συγκράτησα από το «ανθρωπιστικό» μελό του Λεκόντ, το Cinderella Man βυθίζεται αυτάνδρο με τις υπερβολές και τις ανιστόρητες σχηματοποιήσεις του παρά τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή, και με το Panic Room o Fincher δικαιωματικά δικαιούται μερικές κούτες με Evian και βιντεοκάμερες Sony που τόσο φετιχιστικά κινηματογραφεί ερήμην οποιουδήποτε άλλου ενδιαφέροντος στοιχείου.

To Frailty δεν το έχω δει και θα το αναζητήσω. Αναμένω με ανυπομονησία τις υπόλοιπες ταινίες από αμφότερους!

Unknown είπε...

Γιατί υπερβολικό και ανιστόρητο το Cinderella;...

mpoukatsas είπε...

Από εδώ

Max Baer is portrayed as a brutal person who behaves inappropriately outside the ring and viciously inside it (to the point of killing two opponents in the ring). Baer's relatives and boxing historians have criticized the film's depiction of him, arguing that he killed only one man in the ring, Frankie Campbell, not two (in the movie, it is stated that he also caused the--slightly delayed--death of Ernie Schaaf, something commonly claimed by the press at the time, but never proven), and was considered by many to be a gentleman. This is supported by historical evidence which shows that Baer's demeanor, both within and outside the ring, was much less brutal than the film portrayed, and he often cracked jokes.


Μια αναλυτική κριτική ματιά στο φιλμ υπάρχει εδώ και συμφωνώ με τις αιτιάσεις της για τη συναισθηματική δημαγωγία του Howard.

Unknown είπε...

Να διασαφηνίσω κάτι, όχι σαν "απάντηση", μιας και προσωπικά τα 'παμε χθες, αλλά σαν κάποιος που ενδιαφέρεται για την ιστορία του heavyweight boxing αλλά και για το σινεμά:
Ο Baer σκότωσε έναν αντίπαλο και κατά βάσιμη πιθανότητα ήταν ο λόγος που πέθανε κι ένας δεύτερος στο ρινγκ πέντε μήνες αργότερα. Ο Baer κατηγορήθηκε για manslaughter για το πρώτο περιστατικό και, πρέποντα, αθωώθηκε. Αυτό είναι η πυγμαχία και κάθε πυγμάχος, ειδικά στα βαρέα, το γνωρίζει καλύτερα αυτό.
(Φυσικά μιλάω για εποχές σοβαρής πυγμαχίας, όχι το σούργελο της τελευταίας 20ετίας, ούτε για το ολυμπιακό άθλημα με τα σκουφάκια...)
Τα παραπάνω είναι αυτά περίπου που λέει και το φιλμ, με σαφή έμφαση στο να τονισθεί το killer του πράγματος -που άλλωστε ήταν και η ειδησεογραφία της εποχής. Αν δει κανείς το extra της ταινίας με τον Norman Mailer θα έχει την ευκαιρία να το διαπιστώσει.

Να σημειώσω πάντως πως αν και συμφωνώ μαζί σου πως η υπερβολή επί πραγματικών προσώπων για δραματουργικούς λόγους είναι εντελώς επιλήψιμο συμβάν, ο αγώνας στην ταινία είναι ένα σχετικά μικρό - αν και αντιπροσωπευτικο- μέρος μιας ιστορίας ενός ανθρώπου που είχε μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο στην εποχή του.

Η παρουσίαση του Baer είναι επίσης ακριβής στο star quality, τους αστεϊσμούς και τα γκομενιλίκια του, ενώ τον έχει κάνει και πολύ ωραιότερο - ο Baer είχε φήμη μεγάλου νάρκισσου και γυναικά - απ' ότι στην πραγματικότητα.

Τέλος να πω πως δεν μπορείς να ζητάς από ένα major φιλμ ρεαλισμό κάποιων απεικονίσεων. Αν δεις τον αγώνα των δύο, είναι τρομερά βαρετός, ειδικά για κάποιον που δεν του αρέσει η πυγμαχία. Η ταινία οφείλει να υπερθεματίσει προς όφελος του θεάματος, αρκεί, φυσικά, να μην γίνεται ανήθικη στις απεικονίσεις της. Αν ο Baer ήταν το βασικό κομμάτι του φιλμ, στην ουσία πρωτοεμφανίζεται αρκετά μετά το δεύτερο μισό, μάλλον πάντως θα σου απέδιδα περισσότερο δίκιο.

W. είπε...

Καιρό έχω να κάνω επισκέψεις αγαπητέ Ηλία και συγγνώμη για αυτό (εκτός αν ήσουν στην ησυχία σου τόσο καιρό και τώρα θα τη διαταράξω, χαχα :)).

Εξαιρετικά φιλόδοξο και πολύ ενδιαφέρον το εγχείρημά σου με την εκατοντάδα. Και με απροσδόκητες εισόδους! Να είσαι σίγουρος πως θα πρακολουθώ την όλη απόπειρα!

Keep walking (ναι, κλισέ είναι).