Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

70-61 (Η.Δ)

70. THE HILLS HAVE EYES (2006), Alexandre Aja, director
Από την δυναστευτική λαίλαπα των χείριστων horror ριμέϊκς των τελευταίων 7-8 ετών, το Hills Have Eyes δεν είναι απλά το καλύτερο, υπερβαίνει και το πρωτότυπο. Έχοντας για κέντρο σ’ αυτό το αιματοβαμμένο darting game την οικογένεια, την μετατροπή της στον σύγχρονο καπιταλισμό από θεσμό σε αξία και τον συνεπακόλουθο πλήρη κονφορμισμό των πρώην επαναστατών/νυν οικογενειαρχών, λούζει στο αίμα το μαρτύριο των επόμενων για χάρη των προηγούμενων, ακρωτηριάζει το παρόν – που στο παρελθόν ήταν το μέλλον για το οποίο όλοι κόπτονταν – και, δόξα τω Θεώ, σφάζει πριγκηπική βλακεία και ενδύματα πολιτισμού σύσσωμα και διεξοδικά.

69. VANILLA SKY (2001), Cameron Crowe, director
Μακράν πληρέστερο του ισπανικού πρωτοτύπου, βοηθούσης και της απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας που προσδίδει ο έξοχος Cruise, το πόνημα του Crowe έχει πολλά να πει σε κείνους που αφαιρούν γκρίζες τρίχες κάθε πρωΐ και αδυνατούν να πουν όχι όταν πρέπει και τίποτα στους υπόλοιπους.

68. TRAINING DAY (2001), Antoine Fuqua, director
Ερμηνευτική αναμέτρηση μεγεθών, ένας Washington επιβλητικά ασυμμάζευτος και μια πεζοδρομιακή, 24ωρη, κατάβαση στο έρεβος της αυτοδίκαιας μπατσοηθικής – και της περήφανης, κι ίσως κάπου αξιοθαύμαστης, έκπτωσής της. Ο Fuqua εδώ με γέμισε ελπίδες, της δικαίωσε όμως μόνο στο Lightning in a Bottle (άντε και στο King Arthur) όντας σε αργή πτώση έκτοτε.

67. CRASH (2004), Paul Haggis, director
Το για πολλούς αδικαιολόγητο Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, μπορεί κάποτε να συγχέει το μεγαλειώδες με το στομφώδες, κι ίσως να είναι πιο επιτηδευμένο απ’ όσο αντέχουν οι όψιμοι λάτρεις του σινεμά verite. Δεν πειράζει.
Υπάρχει Altmanικός απόηχος και μάλιστα ουμανιστικά ανανεωμένος, υπάρχει η σκηνή που ο Matt Dillon σώζει την Thandie Newton και υπάρχει και το κοίτασμα ειλικρίνειας ενός μεγάλου ηθικού δημιουργού που είναι ο Paul Haggis. Να μάθεις να σου αρκούν.

66. TROPIC THUNDER (2008), Ben Stiller
M’ ένα εξαντλητικά αστείο πρώτο τρίλεπτο κι έναν Downey Jr. στον ρόλο ενός αδιανόητου αυστραλιανού μεθοδίστα, κατόχου πέντε όσκαρ, που υποβάλλεται σε εγχείρηση αλλαγής χρώματος και εν συνεχεία αδυνατεί όχι μόνο να μιλήσει αλλά και να σκεφθεί σαν λευκός, το Tropic Thunder αποκαλύπτει την κωμική ιδιοφυΐα του Stiller σε όλο της το μεγαλείο, συγκινεί που δείχνει πως το πνεύμα του Jerry Lewis αχνοανασαίνει ακόμα στους δαιδάλους των majors και, τελικά, συστήνει μια γνήσια σατιρική – και ποτέ λοιδωριστική – κωμωδία σ’ ένα μεγαλύτερο κοινό.

65. BEFORE SUNSET (2004), Richard Linklater, director
Ο συζητημένος Linklater, εννέα χρόνια μετά το Before Sunrise, συναντά ξανά τους 25άρηδες που, τώρα πια είναι 35άρηδες. Κι αυτά που συζητούν, τα γράφουν πλέον οι ίδιοι. Hawke και Delpy είναι αυτή τη φορά βαρύτεροι, μελαγχολικότεροι, αβεβαιότεροι κι όσα ο χρόνος έφερε άφησαν την γλυκιά τους πίκρα γύρω απ’ το χαμόγελο. Ο Ελύτης έλεγε πως από τα 20 στα 30 είναι περισσότερος χρόνος απ’ όσο από τα 30 στα 70.
Περίπου έτσι…

64. WO HU CANG LONG (2000), Ang Lee, director
Με μια σκηνοθεσία ονειρική, ένα ολόκληρο ασιατικό είδος παγκοσμιοποιήθηκε, μια κινηματογραφία βρήκε μια καινούρια μόδα ν’ ακολουθήσει, δυτικό κοινό και κριτική εκστασιάσθηκε κι όλοι μαζί μονοφωνήσαμε διθυράμβους για έναν από τους αυθεντικότερους εικονοκλάστες της εποχής μας.

63. THE MAN WHO WASN’T THERE (2001), Joel & Ethan Cohen, directors
Πρακτικά αλάνθαστοι στην δεκαετία των 00ς – όπως και σε κάθε άλλη δεκαετία, αφού ρωτάς – οι αδελφοί Κοέν εδώ κινηματογραφούν την μαύρη τρύπα μιας ύπαρξης, με τον τρόπο που μόνο αυτοί μοιάζουν να ξέρουν. O Bob Thornton είναι (ξανά) υποδειγματικός στον ρόλο ενός ανθρώπου υπό εξαφάνιση, υπάρχει μια ατμόσφαιρα Fargo κάπου στο βάθος, ενώ, κλασσικά, η καθαρή, κιουμπρικική ανοησία υπονομεύει κάθε κίνηση των δύσμοιρων χαρακτήρων.

62. PUBLIC ENEMIES (2009), Michael Mann, director
Ο Mann φοράει το περίεργο ρολόϊ του, που μπορεί να γυρνάει επτά δεκαετίες πίσω βάζοντας την ίδια στιγμή ξυπνητήρι για καναδύο μετά και δραματουργεί αλα ‘30ς ενώ εικονοποιεί αλά ‘030ς. Εκείνο που μένει ευλογημένα αμετάβλητο είναι ο αυτοβυθιζόμενος ανδρικός του κόσμος, ρομαντικοποιημένος όσο δεν παίρνει και κείνη η χαρισματική σινεφιλία του που αποτελεί τελικά και απόλυτο εχέγγυο κάθε κουβέντας του αναγκαίου αυτού σκηνοθέτη.

61. SPIDER (2002), David Cronenberg, director
Ο σπουδαίος Καναδός δεν τα πάει γενικά καλά όταν δεν γράφει ο ίδιος τα σενάριά του, εδώ όμως υπάρχει εξαίρεση. Ελέω ενός υποκριτικού masterclass, διεισδύει στην παραμορφωμένη ψυχή, μεταμορφώνοντας έναν αλλοτινό καφκισμό, σε εφιαλτική 21ου αιώνα αδυναμία κατανόησης, επεξεργασίας και ένταξης. Ο Dennis του Fiennes δεν είναι ο ήρωας μιας ταινίας, αλλά το δείγμα ενός πειράματος, μόνο που αυτή τη φορά ο Cronenberg ξεχνά (;) την τραγική αισιοδοξία του συνήθους σινεμά του, που θέλει τουλάχιστον τους ήρωές του να βρίσκουν μια κάποια ανακούφιση στην μετάλλαξη καθ΄αυτή.

Η.Δ.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει το Training day είναι καλή ταινία, περισσότερο λόγω της ερμηνείας του Washington αλλά τι μπορεί να σου άρεσε στο αθέλητα αστείο King Arthur που αναφέρεις στο ίδιο κείμενο? Πρόκειται για την γελειοποίηση της επικής περιπέτειας και κρίμα για τον αξιόλογο Clive Owen που αναγκάστηκε να ξεστομίζει αυτές τις ηλίθιες ατάκες με σοβαρότητα...

Unknown είπε...

Δεν ξέρω ανώνυμε φίλε μου εγώ για καλές ταινίες και τέτοια. Δεν είμαι αρμόδιος. Για το μόνο που στέκω απολογούμενος είναι εκείνο που μου άρεσε.
Ίσως και να ΄χεις δίκιο για τον Αρθούρο, μπορεί να 'ταν και γελοίος, είμαι και προκατειλημμένος με τον σκηνοθέτη...
Μπορεί να με παρέσυρε κι η μουσική, το παθαίνω συχνά αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες και επειδή δεν συμπαθώ κι εγώ τις λίστες με τη λογική "θα αποφανθούμε τώρα εμείς οι ξερόλες κριτικοί για το ποιά έργα αξίζουν να θεωρούνται τα καλύτερα μιας χρονιάς, μιας δεκαετίας ή όλων των εποχών" γι αυτό και σέβομαι απόλυτα την επιλογή σου να κρίνεις με βάση το προσωπικό σου γούστο ( το οποίο έχεις αποδείξει ότι είναι πολύ καλό) και όχι με βάση κάποιες "κοινά αποδεκτές" επιλογές, δήθεν αντικειμενικά, αφού όλα στην τέχνη είναι υποκειμενικά άλλωστε. Επικροτώ αυτή την στάση απλά μου έκανε εντύπωση αυτό για τον Αρθούρο ίσως γιατί πολλές φορές χωρίς να το θέλουμε ταυτιζόμαστε με έναν κριτικό που μας εκφράζει και περιμένουμε να δικαιώσει τα δικά μας γούστα, κάτι ολότελα λανθασμένο,το παραδέχομαι. Keep up the good work, περιμένω με αγωνία τη συνέχεια της λίστας όπως και γενικότερα τα εξαιρετικά σου κείμενα.

Unknown είπε...

Ανώνυμε φίλε μου, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Απέχω κάπως από αυτό που λες περί υποκειμενικότητας στην Τέχνη - εκτός αν εννοείς υποκειμενικότητα στο πως αντιλαμβάνεται κι εκφέρει γνώμη ο καθένας το έργο τέχνης. Πιστεύω ότι υπάρχουν κριτήρια, απλώς σκοντάφτουμε στον εξυπνακισμό (την γνώση, το αισθητήριο, την εμπειρία) του καθενός (μας) στο πως εφαρμόζουμε αυτά τα κριτήρια.

Τέλος να δώσω και μια "συμβουλή" που μου φαίνεται χρήσιμη: Είναι μάλλον πιο ευεργετικό να μην περιμένουμε την ταύτιση του γούστου με τον γραφιά που διαβάζουμε, αλλά την πληρότητα της τεκμηρίωσης (που οφείλει να είναι και συναισθηματικής ευφυΐας) της γνώμης του.
Έτσι, ακόμα κι αν "διαφωνούμε", στην ουσία "συνδιαλεγόμαστε" και καταλαβαίνουμε το έργο καλύτερα.

Ευχαριστώ για το σχόλιο.

W. είπε...

Ναιαιαιαιαιαι, χώρεσε και ο Μαν (αν και έπρεπε να είναι πιο ψηλά)!!! :)

Το 68 αξιόλογο αστυνομικό δράμα, θα ήταν πολύ καλύτερο χωρίς το απαράδεκτο φινάλε του. Ο Ντένζι έσκισε.

Το 67 θέλει να γίνει ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ και ΜΑΝΟΛΙΑ με Χάγκις σκηνοθέτη, αλλά γίνεται;


66 απολαυστικότατο. Never go full retard!

Το 65 μου άρεσε, πράγμα περίεργο μιας και οι ταινίες διαλόγων με κουράζουν πολύ. Ωστόσο όσα λέγονται εδώ και ουσία έχουν και συναίσθημα και έχουν αποτυπωμένο ενθουσιασμό από τους ηθοποιούς.

63 πάλι δε με ενθουσίασε, αλλά ίσως να οφείλεται στην έμφυτη εμπάθεια που έχω για τους Κοέν.

Unknown είπε...

Μπα...δεν θέλει να γίνει τίποτα.
Είναι ήδη.

"8 yearolds, dude"