90-81 (Η.Δ.)

90. UNFAITHFUL (2002), Adrian Lyne, director
Σταθερός λάτρης του μετρ της γιάπικης κοινωνιοπάθειας ήδη από τον καιρό των 9 ½ Εβδομάδων, εδώ ομολογώ πως κατ’ αρχήν προσηλυτίσθηκα από τον αριστουργηματικό φακό του και την θεία μουσική του Kaczmarek για να καταλάβω στις επόμενες προβολές πως πίσω από την μοιχαλίδα Lane, ο Lyne υποσκάπτει ακόμα μια φορά έναν έκπτωτο θεσμό που όχι μόνο «δολοφονεί» τον πόθο, αλλά θέλει και να κερδίσει την συμπάθειά μας στο έξοχης αμφισημίας τελικό πλάνο.

89. CHICAGO (2002), Rob Marshall, director
Το αναμενόμενο Όσκαρ του 2002 είναι μια σύναξη killer ιδιοφυΐας (Fosse), σπουδαίου ταλέντου (Condon, Atwood), μαγκιάς (Marshall), άψογου casting (Gere), αποκαλύψεων (Latifah, Zeta-Jones), σταθερών αξιών (Zellwegger) και ζηλευτού μηχανισμού παραγωγής. Ο συνδυασμός δεν αποτυγχάνει, η υπενθύμιση της πατρίδας του that’s entertainment είναι ρητή, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μπορούν να περάσουν στο άλλο δωμάτιο.

88. THE GOOD SHEPHERD (2006), Robert De Niro, director
Η μόλις δεύτερη σε δεκατρία χρόνια σκηνοθεσία του Bobby, είναι ένας μικρός άθλος κι ένας μεγάλος θρίαμβος. Σκηνοθεσία λιτής ατμοσφαιρικότητας, υποκριτικής καθοδήγησης (άλλος ένας μεγάλος ρόλος του Damon), παραπολιτικής σαφήνειας και αισθητικής συνάφειας με τα πολυαγαπημένα ‘70ς, όλα μαζί σε περιτύλιγμα που σκηνοθέτης σχολής έχει να πετύχει απ΄ τον καιρό του Pakula.

87. THE SHAPE OF THINGS (2003), Neil LaBute, director
Το υπερεκτιμημένο αμερικάνικο indie δεν έχει βγάλει και πολλά πράγματα – τα περισσότερα είναι του LaBute. Εδώ μετατρέπει την Weisz σ’ ότι πιο σιχαμένο έχεις δει απ’ τον καιρό της Linda Fiorentino (κι ευτυχώς ο άντρας της έκανε ότι μπορούσε στο Fountain να την περισώσει) προκειμένου να στοιχειοθετήσει τον πάγιο προβληματισμό του όχι πάνω στον πόλεμο των δύο φύλων αλλά στην σταράτη, default ήττα του Αρσενικού. Αξέχαστο κι ακόμα πιο ενοχλητικό στην δεύτερη προβολή.

86. OPEN WATER (2003), Chris Kentis, director
Με προϋπολογισμό τηλεοπτικού επεισοδίου και διάθεση σπηλμπεργκισμών, ο Kentis – που μυστηριωδώς έχει έκτοτε να γυρίσει ταινία - στήνει ένα αρχετυπικό φίλμ φόβου, που δίχως επιτηδεύσεις, δραστηριοποιεί πρωταρχικούς μηχανισμούς θέασης/ταύτισης, και επωφελούμενος του φαντασιωτικού δυναμικού της ιστορίας σου σμπαραλιάζει τα νεύρα θυμίζοντάς σου τελικά πόσο εύκολο είναι να φοβηθείς το άγνωστο και γιατί το σινεμά κρατάει το εικοστό δαχτυλίδι ανάμεσα στις τέχνες.

85. APOCALYPTO (2006), Mel Gibson, director
Στην βάση του μια ταινία καταδίωξης προσθέτοντας όμως τον εκρηκτικό συνδυασμό μιας Malickικής φυσιολατρείας με την φετιχιστική βία του Gibson, συνειδητοποιείς πως έχεις να κάνεις μ’ έναν δημιουργό κλάσεως αυθεντικότητας Peckinpah που, ωστόσο, δεν θα παύσει σ’ έναν αντιαμερικανικό /αντι«πολιτισμικό» σχολιασμό. Το twist του φινάλε, φαντάζει πιασάρικο, όταν όμως το ξανασκεφτείς διαλέγεται διεξοδικά με όσα έχεις προηγουμένως δει.

84. THE WRESTLER (2008), Darren Aronofsky, director
Από τη μια ένα τρομακτικά πληθωρικό, διαστατικό έπος ρομαντισμού, από την άλλη μια στεροειδής, οξυζεναρισμένη ελεγεία του δρόμου, ο Aronofosky είναι απροκάλυπτα ο πιο ταλαντούχος, αντιφατικός και, για κάποιους, ψεύτης, της γενιάς του. Εδώ, ωστόσο, είναι το τρομακτικό tour de force ενός Mickey Rourke (για κάποιους, υπό…δίωξη) που δεν αφήνει ικμάδα αμφισβήτησης για την ειλικρίνεια ενός ανέλπιστου – κι ανέλπιδου – αριστουργήματος.

83. THE BOURNE TRILOGY, Doug Liman, Paul Greengrass, directors
Ο Jason Bourne, μαζί με τον αναγεννημένο 007, είναι οι πραγματικοί υπεράνθρωποι των ‘00ς, Batman συμπεριλαμβανομένου. Μάσκα, φορεσιά και όπλο είναι το κορμί τους, ο κυνισμός τους είναι ανάγκη, από μέσα τους, διάτρητοι. Σαν την αυτάρεσκη, αυτοϊκανοποιούμενη, αυτοκαταστρεφόμενη εποχή τους ένα πράγμα. Ο Bourne, με τα χαρακτηριστικά του άψογα σιωπηλού method man Damon, κινείται σε μια Ευρώπη βροχερή, αμερικανοελεγχόμενη, αλλόκοτα σπασμωδική ανάμεσα στα μνημεία του φθίνοντα πολιτισμού της.

82. THE ASSASSINATION OF JESSE JAMES BY THE COWARD ROBERT FORD (2007), Andrew Dominik, director
Με την ελεγειακή σκηνοθεσία του στηριγμένη στους πένθιμους ήχους των Ellis/Cave, η Δολοφονία μοιάζει με νεκρική σονάτα, μ’ ένα νανούρισμα φαντασμάτων που ενώ στο βάθος του διαπράττει την αναγκαία πράξη του εξορθολογισμού της ιστορικής καταγραφής, την ίδια στιγμή «μολύνεται» από την σαγήνη ενός μανιοκαταθλιπτικού ήρωα σε πτώση αλλά και από την ερωτική ημιτέλεια ενός θλιμμένου δειλού σε εξαφάνιση.

81. POSSESSION (2002), Neil LaBute, director
Μάλλον ερωτευμένος εδώ ο LaBute – δεν θα κρατούσε πάνω από χρόνο… - στήνει ένα διαχρονικό love story δύο παράλληλων ιστοριών, στοχαζόμενος μεταξύ άλλων στην σημερινή αδυναμία ερωτικής σύνταξης. Ωστόσο, το να βλέπεις μια ρομαντική ταινία ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικούς από ταινία της Efron (που μια δεκαετία πριν ήταν εντελώς του γούστου μου), ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία κι εμπνεόνται από ανθρώπινες ιστορίες είναι μεγάλη υπόθεση.

Η.Δ.