Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

90-81 (Η.Δ.)

90. UNFAITHFUL (2002), Adrian Lyne, director
Σταθερός λάτρης του μετρ της γιάπικης κοινωνιοπάθειας ήδη από τον καιρό των 9 ½ Εβδομάδων, εδώ ομολογώ πως κατ’ αρχήν προσηλυτίσθηκα από τον αριστουργηματικό φακό του και την θεία μουσική του Kaczmarek για να καταλάβω στις επόμενες προβολές πως πίσω από την μοιχαλίδα Lane, ο Lyne υποσκάπτει ακόμα μια φορά έναν έκπτωτο θεσμό που όχι μόνο «δολοφονεί» τον πόθο, αλλά θέλει και να κερδίσει την συμπάθειά μας στο έξοχης αμφισημίας τελικό πλάνο.

89. CHICAGO (2002), Rob Marshall, director
Το αναμενόμενο Όσκαρ του 2002 είναι μια σύναξη killer ιδιοφυΐας (Fosse), σπουδαίου ταλέντου (Condon, Atwood), μαγκιάς (Marshall), άψογου casting (Gere), αποκαλύψεων (Latifah, Zeta-Jones), σταθερών αξιών (Zellwegger) και ζηλευτού μηχανισμού παραγωγής. Ο συνδυασμός δεν αποτυγχάνει, η υπενθύμιση της πατρίδας του that’s entertainment είναι ρητή, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μπορούν να περάσουν στο άλλο δωμάτιο.

88. THE GOOD SHEPHERD (2006), Robert De Niro, director
Η μόλις δεύτερη σε δεκατρία χρόνια σκηνοθεσία του Bobby, είναι ένας μικρός άθλος κι ένας μεγάλος θρίαμβος. Σκηνοθεσία λιτής ατμοσφαιρικότητας, υποκριτικής καθοδήγησης (άλλος ένας μεγάλος ρόλος του Damon), παραπολιτικής σαφήνειας και αισθητικής συνάφειας με τα πολυαγαπημένα ‘70ς, όλα μαζί σε περιτύλιγμα που σκηνοθέτης σχολής έχει να πετύχει απ΄ τον καιρό του Pakula.

87. THE SHAPE OF THINGS (2003), Neil LaBute, director
Το υπερεκτιμημένο αμερικάνικο indie δεν έχει βγάλει και πολλά πράγματα – τα περισσότερα είναι του LaBute. Εδώ μετατρέπει την Weisz σ’ ότι πιο σιχαμένο έχεις δει απ’ τον καιρό της Linda Fiorentino (κι ευτυχώς ο άντρας της έκανε ότι μπορούσε στο Fountain να την περισώσει) προκειμένου να στοιχειοθετήσει τον πάγιο προβληματισμό του όχι πάνω στον πόλεμο των δύο φύλων αλλά στην σταράτη, default ήττα του Αρσενικού. Αξέχαστο κι ακόμα πιο ενοχλητικό στην δεύτερη προβολή.

86. OPEN WATER (2003), Chris Kentis, director
Με προϋπολογισμό τηλεοπτικού επεισοδίου και διάθεση σπηλμπεργκισμών, ο Kentis – που μυστηριωδώς έχει έκτοτε να γυρίσει ταινία - στήνει ένα αρχετυπικό φίλμ φόβου, που δίχως επιτηδεύσεις, δραστηριοποιεί πρωταρχικούς μηχανισμούς θέασης/ταύτισης, και επωφελούμενος του φαντασιωτικού δυναμικού της ιστορίας σου σμπαραλιάζει τα νεύρα θυμίζοντάς σου τελικά πόσο εύκολο είναι να φοβηθείς το άγνωστο και γιατί το σινεμά κρατάει το εικοστό δαχτυλίδι ανάμεσα στις τέχνες.

85. APOCALYPTO (2006), Mel Gibson, director
Στην βάση του μια ταινία καταδίωξης προσθέτοντας όμως τον εκρηκτικό συνδυασμό μιας Malickικής φυσιολατρείας με την φετιχιστική βία του Gibson, συνειδητοποιείς πως έχεις να κάνεις μ’ έναν δημιουργό κλάσεως αυθεντικότητας Peckinpah που, ωστόσο, δεν θα παύσει σ’ έναν αντιαμερικανικό /αντι«πολιτισμικό» σχολιασμό. Το twist του φινάλε, φαντάζει πιασάρικο, όταν όμως το ξανασκεφτείς διαλέγεται διεξοδικά με όσα έχεις προηγουμένως δει.

84. THE WRESTLER (2008), Darren Aronofsky, director
Από τη μια ένα τρομακτικά πληθωρικό, διαστατικό έπος ρομαντισμού, από την άλλη μια στεροειδής, οξυζεναρισμένη ελεγεία του δρόμου, ο Aronofosky είναι απροκάλυπτα ο πιο ταλαντούχος, αντιφατικός και, για κάποιους, ψεύτης, της γενιάς του. Εδώ, ωστόσο, είναι το τρομακτικό tour de force ενός Mickey Rourke (για κάποιους, υπό…δίωξη) που δεν αφήνει ικμάδα αμφισβήτησης για την ειλικρίνεια ενός ανέλπιστου – κι ανέλπιδου – αριστουργήματος.

83. THE BOURNE TRILOGY, Doug Liman, Paul Greengrass, directors
Ο Jason Bourne, μαζί με τον αναγεννημένο 007, είναι οι πραγματικοί υπεράνθρωποι των ‘00ς, Batman συμπεριλαμβανομένου. Μάσκα, φορεσιά και όπλο είναι το κορμί τους, ο κυνισμός τους είναι ανάγκη, από μέσα τους, διάτρητοι. Σαν την αυτάρεσκη, αυτοϊκανοποιούμενη, αυτοκαταστρεφόμενη εποχή τους ένα πράγμα. Ο Bourne, με τα χαρακτηριστικά του άψογα σιωπηλού method man Damon, κινείται σε μια Ευρώπη βροχερή, αμερικανοελεγχόμενη, αλλόκοτα σπασμωδική ανάμεσα στα μνημεία του φθίνοντα πολιτισμού της.

82. THE ASSASSINATION OF JESSE JAMES BY THE COWARD ROBERT FORD (2007), Andrew Dominik, director
Με την ελεγειακή σκηνοθεσία του στηριγμένη στους πένθιμους ήχους των Ellis/Cave, η Δολοφονία μοιάζει με νεκρική σονάτα, μ’ ένα νανούρισμα φαντασμάτων που ενώ στο βάθος του διαπράττει την αναγκαία πράξη του εξορθολογισμού της ιστορικής καταγραφής, την ίδια στιγμή «μολύνεται» από την σαγήνη ενός μανιοκαταθλιπτικού ήρωα σε πτώση αλλά και από την ερωτική ημιτέλεια ενός θλιμμένου δειλού σε εξαφάνιση.

81. POSSESSION (2002), Neil LaBute, director
Μάλλον ερωτευμένος εδώ ο LaBute – δεν θα κρατούσε πάνω από χρόνο… - στήνει ένα διαχρονικό love story δύο παράλληλων ιστοριών, στοχαζόμενος μεταξύ άλλων στην σημερινή αδυναμία ερωτικής σύνταξης. Ωστόσο, το να βλέπεις μια ρομαντική ταινία ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικούς από ταινία της Efron (που μια δεκαετία πριν ήταν εντελώς του γούστου μου), ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία κι εμπνεόνται από ανθρώπινες ιστορίες είναι μεγάλη υπόθεση.

Η.Δ.

3 σχόλια:

theachilles είπε...

Ενδιαφέρουσες και απρόβλεπτες επιλογές και εδώ.

Το Unfaithful είναι ένα ενδιαφέρον "θρίλερ", αλλά δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι πόσο πιο αιχμηρός υπήρξε ο Chabrol στο πρωτότυπο (ξέρω Ηλία, εγώ φταίω για αυτό).

Για το Chicago δε θα πω τιποτα άλλο, πέρα από το ότι η Ρενέ κάνει τη δουλειά της και αρκεί για να μη ξαναδώ την ταινία ποτέ.

Το Good Shepherd είναι ένα σφιχτοδεμένο φιλμ, υπόκωφο και κατά τη γνώμη μου δημιουργεί μια νέα σκηνοθετική τεχνοτροπία στο, με την ευρύτερη έννοια, κατασκοπευτικό είδος. Σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες στο έργο, αλλά ο Bobby καλά θα κάνει να ξανακάτσει σύντομα στη σκηνοθετική καρέκλα, γιατί μοιάζει να είναι όλο και πιο έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Α, τώρα κατάλαβα γιατί δε χωνεύεις τη λατρεμένη Rachel. Το μυστικό αποκαλύφθηκε. Η ίδια η ταινία μου είναι αδιάφορη.

Καταπληκτική επιλογή το Open Water. Το πιο κλειστοφοβικό φιλμ των τελευταίων ετών διαδραματίζεται στον ανοιχτό ωκεανό. Δεν είναι και μικρό επίτευγμα.

Το Apocalypto προδίδει από χιλιόμετρα τον δημιουργό του. Γλαφυρή βία και μεσσιανικά πρότυπα, δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Και σίγουρα δεν με κέρδισε (παρολαυτά) όπως το κατάφεραν το Braveheart και τα Πάθη.

Για τον Παλαιστή, τα λόγια είναι φτώχεια. Πολύ χαμηλά έπεσε βρε παιδί μου. Θα παρεξηγηθούν μαζί σου τα φιλαράκια σου (Mickey και Bruce).

Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους που δεν άγγιξε σε τέτοιο βαθμό η τριλογία του Bourne. Προφανώς λοιπόν πρέπει να επανεκτιμήσω. Προς το παρόν τα είδα σαν καλογυρισμένες περιπέτειες. Κάτι χάνω.

Μπράβο για τον Jesse και ακόμα πιο μπράβο για το Possession (λέω καλό λόγο για τον LaBute, θα γίνει σεισμός). Αν και υπάρχουν ειδικοί λόγοι για να θυμάμαι την ταινία με τον καλύτερο τρόπο, ομολογώ ότι με κέρδισε το θέμα της - που για όσους δυσπιστούν για την αληθοφάνειά του (πάει και σε μένα αυτό), θυμίζω ότι πριν κάτι χρόνια κάποιος βρήκε τυχαία ένα χαμένο ποίημα της Plath, όπως ακριβώς και ο ήρωας του Έκχαρτ. Να έλειπε κ ο τελευταίος...

Unknown είπε...

Δεν παρεξηγούνται ρε φίλε. Αφού εδώ είμασταν μαζεμένοι προχθές βλέπαμε Angel Heart (μπας και πείσω τον Mickey να του αρέσει) και Indian Runner.

Επίσης πήρε ο Aaron τηλεφωνάκι και είπε καλό θα ήταν μη σε πετύχει τώρα κοντά.

Thanks man..

W. είπε...

90 και 88 μου φάνηκαν πολύ συμβατικά (όχι πάλι μπηχτή για το ΣΛΑΜΝΤΟΓΚ, άσε που ο ενθουσιασμός έχει ξεθυμάνει!).

86 δεν το θυμάμαι καλά, βασικά πρέπει να το ξαναδώ.

81 δεν έχω δει.

Το 88 αν αφαιρούσε μισή ώρα διάρκειας θα ήταν διαμάντι, φόρος τιμής στον παλιό καλό Κόππολα.


(Το 87 μου έκανε και μένα μεγάλη ζημιά)

85 και 82 διαφορετικές, αλλά σπουδαίες ταινίες με τον τρόπο τους. Το μεν πρώτο καταφέρνει να βρει την ουσία πίσω από την "εξέλιξη" των πολιτισμών, το δε δεύτερο είναι απλά πανέμορφο εικαστικά και όχι μόνο.

84 τα έχω πει και θα φωνάζει πάλι ο Αχιλλέας :Ρ

Τέλος για το 83 συνυπογράφω με τον Αχιλλέα.