Το φαίνεσθαι και το είναι. Η αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε και σ’ αυτό που στην πραγματικότητα κινεί τα βήματα της ζωής μας.Αυτή η σκέψη έμπαινε και έβγαινε στο μυαλό μου όση ώρα έβλεπα την πιο πρόσφατη ταινία του Sidney Lumet.
Ογδόντα και, ο αειθαλής Sidney , θέλησε να κάνει μια ταινία για «όλη την οικογένεια», εκθέτοντας σε κοινή θέα την παθογένεια της αμερικάνικης ευτυχισμένης μεσοαστικής κοινωνίας. Μόνο που το αποτέλεσμα τον εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Ο Αντυ (Philip Seymour Hoffman) και ο Χανκ (Ethan Hawke), δύο αδέλφια που μοιράζονται το κρεβάτι της γυναίκας του πρώτου (Μarisa Tomei) , και μαζί την αδιαφορία του πατέρα τους (Albert Finney) αποφασίζουν να βάλουν στο χέρι τα χρήματα που ίσως δικαιωματικά τους ανήκουν. Σχεδιάζουν μια ληστεία στο οικογενειακό κοσμηματοπωλείο. Όμως το φαινομενικά πανεύκολο σκηνικό καταλήγει σε μια τραγωδία με δύο νεκρούς.
Ο Αντυ, ιθύνων νους, και ο Χανκ, απλό πιόνι, βουτάνε στον πανικό.
Τίποτα δεν είναι αυτό που εκτίθεται στην βιτρίνα.
Οι γρατζουνιές στην γυαλιστερή επιφάνεια αρχίζουν ν’ αναδίνουν αίμα και αποφορά.
Η αμερικανική «αγία οικογένεια» αποδομείται για μια ακόμη φορά.
Μόνο που αυτή την φορά, η ταινία είναι γεμάτη από αναίτια βία, «συνήθη» μοτίβα (όπως η ομοφυλοφιλική παρέκκλιση του Αντυ), αναφορές στον Ταραντίνο (η σκηνή της δολοφονίας του εκβιαστή) κι αβαρείς διαλόγους.
Το παιχνίδι ανάμεσα στην εξυπνάδα και την πανουργία του Αντυ και την αφέλεια, ίσως και νοητική υστέρηση, του Χανκ, μοιάζει αδικαιολόγητα πληκτικό.
Ο Hoffman δεν πείθει ως πετυχημένος-αποτυχημένος μεσίτης που η οικονομική καταστροφή τον οδηγεί στα άκρα. Ούτε καν ο σεξουαλικός του διχασμός μοιάζει να ευσταθεί. Μπορεί στην εναρκτήρια σκηνή να κάνει έρωτα στην γυναίκα του με τέτοιο τρόπο ώστε να υπαινίσσεται κάτι, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μας βάλει στο τριπάκι της αμφισβήτησης της ταυτότητας του.
Ο Hawke με το μόνιμο βλέμμα του τρομαγμένου παιδιού, περνάει από όλη την ταινία σχεδόν σαν υπνωτισμένος. Αν η πρόθεση του σκηνοθέτη ήταν να τον παρουσιάσει σαν υποταγμένο στο Κακό που τον περιβάλλει, μάλλον κάπου χάθηκαν τα πατήματα του.
Η μόνη που διασώζεται είναι η Marisa Tomei, εξαιρετική περσόνα αδύναμης και εξαρτημένης γυναίκας που όμως αγαπάει τους γύρω της μ’ έναν παθολογικό τρόπο.
Ο πατέρας (Albert Finney) σύμβολο ενός κατεστημένου και μιας άλλης εποχής, πείθει και δεν πείθει με την φαινομενική απάθεια του και την προσκόλληση σε ότι είχε και έχασε.
Αναίτια ταινία. Κάτι μεταξύ οικογενειακής τραγωδίας που φθάνει στα όρια της σφαγής (με το αίμα να πιτσιλάει τον θεατή προς το τέλος) και της καταγγελίας μιας κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς είναι σάπια εδώ και πολύ καιρό.
Άχαρο μέχρι και άγαρμπο το παιχνίδι της φαινομενικότητας.
Άνευρος ο Lumet.
Αμήχανοι οι ηθοποιοί.
Φαίνεται, το κυνήγι της αθανασίας μέσω της τέχνης, οδηγεί σε λάθος μονοπάτια ενίοτε.
Ογδόντα και, ο αειθαλής Sidney , θέλησε να κάνει μια ταινία για «όλη την οικογένεια», εκθέτοντας σε κοινή θέα την παθογένεια της αμερικάνικης ευτυχισμένης μεσοαστικής κοινωνίας. Μόνο που το αποτέλεσμα τον εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Ο Αντυ (Philip Seymour Hoffman) και ο Χανκ (Ethan Hawke), δύο αδέλφια που μοιράζονται το κρεβάτι της γυναίκας του πρώτου (Μarisa Tomei) , και μαζί την αδιαφορία του πατέρα τους (Albert Finney) αποφασίζουν να βάλουν στο χέρι τα χρήματα που ίσως δικαιωματικά τους ανήκουν. Σχεδιάζουν μια ληστεία στο οικογενειακό κοσμηματοπωλείο. Όμως το φαινομενικά πανεύκολο σκηνικό καταλήγει σε μια τραγωδία με δύο νεκρούς.
Ο Αντυ, ιθύνων νους, και ο Χανκ, απλό πιόνι, βουτάνε στον πανικό.
Τίποτα δεν είναι αυτό που εκτίθεται στην βιτρίνα.
Οι γρατζουνιές στην γυαλιστερή επιφάνεια αρχίζουν ν’ αναδίνουν αίμα και αποφορά.
Η αμερικανική «αγία οικογένεια» αποδομείται για μια ακόμη φορά.
Μόνο που αυτή την φορά, η ταινία είναι γεμάτη από αναίτια βία, «συνήθη» μοτίβα (όπως η ομοφυλοφιλική παρέκκλιση του Αντυ), αναφορές στον Ταραντίνο (η σκηνή της δολοφονίας του εκβιαστή) κι αβαρείς διαλόγους.
Το παιχνίδι ανάμεσα στην εξυπνάδα και την πανουργία του Αντυ και την αφέλεια, ίσως και νοητική υστέρηση, του Χανκ, μοιάζει αδικαιολόγητα πληκτικό.
Ο Hoffman δεν πείθει ως πετυχημένος-αποτυχημένος μεσίτης που η οικονομική καταστροφή τον οδηγεί στα άκρα. Ούτε καν ο σεξουαλικός του διχασμός μοιάζει να ευσταθεί. Μπορεί στην εναρκτήρια σκηνή να κάνει έρωτα στην γυναίκα του με τέτοιο τρόπο ώστε να υπαινίσσεται κάτι, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μας βάλει στο τριπάκι της αμφισβήτησης της ταυτότητας του.
Ο Hawke με το μόνιμο βλέμμα του τρομαγμένου παιδιού, περνάει από όλη την ταινία σχεδόν σαν υπνωτισμένος. Αν η πρόθεση του σκηνοθέτη ήταν να τον παρουσιάσει σαν υποταγμένο στο Κακό που τον περιβάλλει, μάλλον κάπου χάθηκαν τα πατήματα του.
Η μόνη που διασώζεται είναι η Marisa Tomei, εξαιρετική περσόνα αδύναμης και εξαρτημένης γυναίκας που όμως αγαπάει τους γύρω της μ’ έναν παθολογικό τρόπο.Ο πατέρας (Albert Finney) σύμβολο ενός κατεστημένου και μιας άλλης εποχής, πείθει και δεν πείθει με την φαινομενική απάθεια του και την προσκόλληση σε ότι είχε και έχασε.
Αναίτια ταινία. Κάτι μεταξύ οικογενειακής τραγωδίας που φθάνει στα όρια της σφαγής (με το αίμα να πιτσιλάει τον θεατή προς το τέλος) και της καταγγελίας μιας κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς είναι σάπια εδώ και πολύ καιρό.
Άχαρο μέχρι και άγαρμπο το παιχνίδι της φαινομενικότητας.
Άνευρος ο Lumet.
Αμήχανοι οι ηθοποιοί.
Φαίνεται, το κυνήγι της αθανασίας μέσω της τέχνης, οδηγεί σε λάθος μονοπάτια ενίοτε.
Μάρω Κακαβέλα
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου