Το σινεμά είναι μια προσωπική υπόθεση για μένα. Η σκοτεινή αίθουσα και, κατά παρέκκλιση το σκοτεινό σαλόνι του σπιτιού μου, γίνεται κάθε φορά η αρένα μιας συνομιλίας με τον φανταστικό, υπερρεαλιστή εαυτό μου που αρνείται πεισματικά να συνδιαλλαγεί μαζί μου υπό άλλες συνθήκες .
Βλέποντας τον Paul Newman στο “Hustler” αναρωτιέμαι γιατί καμμιά από τις ταινίες που είδα τελευταία δεν με συγκινεί και δεν με καθηλώνει τόσο πολύ όσο αυτή.
Ο ‘Εντι Φέλσον (Paul Newman) νέος , ωραίος, τυχοδιώκτης, τζογαδόρος παίκτης μπιλιάρδου, βάζει το μεγαλύτερο στοίχημα της μέχρι τότε ανιούσας καριέρας του. Αντιμετωπίζει τον Μινεσότα Φατς (Jackie Gleason), τον πρωτοκλασάτο παίκτη του μπιλιάρδου. Και φυσικά χάνει.
Ορμάς με την αλαζονεία και την έπαρση της νεότητας να κατακυριεύσεις τον μικρόκοσμο σου, και τρώς τα μούτρα σου απέναντι σ’ αυτούς που έχουν ήδη πιάσει τα πόστα.
Μόνο που ο Έντι κατρακυλά ασταμάτητα και ηδονικά επώδυνα τις κλίμακες της αξιοπρέπειας. Ανάμεσα στο αλκοόλ, στην σχέση με την Σάρα (Piper Laurie) , τις περιθωριακές λέσχες , τα μίζερα κέρδη από τους ανυποψίαστους αντιπάλους του στα τραπέζια του μπιλιάρδου, χάνει την πίστη του, την αυτοπεποίθηση του και κερδίζει την απόλυτη αγάπη μου.
Ένας “loser” που συνειδητά εκδικείται τον εαυτό του, ένας αμετανόητος παίκτης που ρισκάρει τα πάντα για να ξαναβρεθεί με τα χρήματα να του ζεσταίνουν τις τσέπες.
H μεγάλη ευκαιρία θα έρθει όταν ένας νέος ατζέντης (George C. Scott) θα τον μπάσει στα κόλπα της υψηλής κοινωνίας.
Ο Έντι κερδίζει το παιχνίδι και χάνει την Σάρα.
Κερδίζεις την παρτίδα και χάνεις την συντροφικότητα. Εμπιστευόμενος τον «μάνατζερ» προδίδεις τους φίλους. Το χρήμα σου επιτρέπει ένα αστραφτερό αυτοκίνητο ενώ σε αποκλείει από ένα χαμόγελο.
Τι μένει πια για τον Έντι, παρά μόνο ο πρώτος μεγάλος αντίπαλος. Σ’ ένα τελευταίο αγώνα ποντάρει αυτό που μπορεί πια να τον λυτρώσει από το βάρος μιας χαμένης ψυχής. Ποντάρει την χαμένη αξιοπρέπεια. Για να κερδίσει, σε μια πικρή νίκη, την δυνατότητα της εξόδου από την σκηνή.
Ασπρόμαυρη ταινία του 1961, με τον Paul Newman να είναι πραγματικά ο Έντι Φέλσον και την Piper Laurie να κουτσαίνει με τον πιο αισθησιακό τρόπο που μπορεί κάποιος να φανταστεί.
Ο Robert Rossen σκηνοθετεί υπαινικτικά, χωρίς τα γκρο πλαν του Κασσαβέτη, και χωρίς το τεχνικολόρ του Σερκ, ένα μελόδραμα στα όρια του νουάρ.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το παιχνίδι παραμένει στημένο.
Μια καλή στεκιά, μια τυχερή καραμπόλα, ένας ανοίκειος έρωτας, ένα άφιλτρο και ένα μπέρμπον μπορεί και να κάνουν την διαφορά.
The End.
Μάρω Κακαβέλα
Βλέποντας τον Paul Newman στο “Hustler” αναρωτιέμαι γιατί καμμιά από τις ταινίες που είδα τελευταία δεν με συγκινεί και δεν με καθηλώνει τόσο πολύ όσο αυτή.
Ο ‘Εντι Φέλσον (Paul Newman) νέος , ωραίος, τυχοδιώκτης, τζογαδόρος παίκτης μπιλιάρδου, βάζει το μεγαλύτερο στοίχημα της μέχρι τότε ανιούσας καριέρας του. Αντιμετωπίζει τον Μινεσότα Φατς (Jackie Gleason), τον πρωτοκλασάτο παίκτη του μπιλιάρδου. Και φυσικά χάνει.
Ορμάς με την αλαζονεία και την έπαρση της νεότητας να κατακυριεύσεις τον μικρόκοσμο σου, και τρώς τα μούτρα σου απέναντι σ’ αυτούς που έχουν ήδη πιάσει τα πόστα.
Μόνο που ο Έντι κατρακυλά ασταμάτητα και ηδονικά επώδυνα τις κλίμακες της αξιοπρέπειας. Ανάμεσα στο αλκοόλ, στην σχέση με την Σάρα (Piper Laurie) , τις περιθωριακές λέσχες , τα μίζερα κέρδη από τους ανυποψίαστους αντιπάλους του στα τραπέζια του μπιλιάρδου, χάνει την πίστη του, την αυτοπεποίθηση του και κερδίζει την απόλυτη αγάπη μου.
Ένας “loser” που συνειδητά εκδικείται τον εαυτό του, ένας αμετανόητος παίκτης που ρισκάρει τα πάντα για να ξαναβρεθεί με τα χρήματα να του ζεσταίνουν τις τσέπες.
H μεγάλη ευκαιρία θα έρθει όταν ένας νέος ατζέντης (George C. Scott) θα τον μπάσει στα κόλπα της υψηλής κοινωνίας.
Ο Έντι κερδίζει το παιχνίδι και χάνει την Σάρα.
Κερδίζεις την παρτίδα και χάνεις την συντροφικότητα. Εμπιστευόμενος τον «μάνατζερ» προδίδεις τους φίλους. Το χρήμα σου επιτρέπει ένα αστραφτερό αυτοκίνητο ενώ σε αποκλείει από ένα χαμόγελο.
Τι μένει πια για τον Έντι, παρά μόνο ο πρώτος μεγάλος αντίπαλος. Σ’ ένα τελευταίο αγώνα ποντάρει αυτό που μπορεί πια να τον λυτρώσει από το βάρος μιας χαμένης ψυχής. Ποντάρει την χαμένη αξιοπρέπεια. Για να κερδίσει, σε μια πικρή νίκη, την δυνατότητα της εξόδου από την σκηνή.
Ασπρόμαυρη ταινία του 1961, με τον Paul Newman να είναι πραγματικά ο Έντι Φέλσον και την Piper Laurie να κουτσαίνει με τον πιο αισθησιακό τρόπο που μπορεί κάποιος να φανταστεί.Ο Robert Rossen σκηνοθετεί υπαινικτικά, χωρίς τα γκρο πλαν του Κασσαβέτη, και χωρίς το τεχνικολόρ του Σερκ, ένα μελόδραμα στα όρια του νουάρ.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το παιχνίδι παραμένει στημένο.
Μια καλή στεκιά, μια τυχερή καραμπόλα, ένας ανοίκειος έρωτας, ένα άφιλτρο και ένα μπέρμπον μπορεί και να κάνουν την διαφορά.
The End.
Μάρω Κακαβέλα
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου